می زنم زمین هوا میره!
یا رفیق!
... و اما توپ قلقلی!
فکر کنم معروفتر از این حرفا باشه، که من بخوام ازش چیزی بگم!
همتون حفظید اون مدیحه ش رو دیگه؟... همون یه توپ دارم قلقلیه... ( حیف که سایه خانوم جونم گفته ننویسمش می خواد خودش بنویسه! وگرنه همین الان با هم یه بازخوانش داشتیم!!!)
یادم نیست کدوم عید بود... شاید نیمه شعبان!
آقای نقویان سخنران مجلس بود و سرو صدای بچه ها امونش رو بریده بود! بی هیچ تذکری گفت: خب اول بذارید برای بچه ها صحبت کنیم! و شروع کرد به خوندن یه توپ دارم... و بچه ها با چه ذوقی باهاش همراهی می کردن!
و بعد نوبت تفسیر شد!
می زنم زمین هوا میره... باید خودتونو بزنید زمین تا بتونید اوج بگیرید...
من این توپو نداشتم/ مشقامو خوب نوشتم... اگر اجر و پاداش می خوای بی زحمت نمی شه... مشقاتو خوب بنویس تا اجرشو بگیری...
و بعد تفسیر شعر که تموم شد، گفت من دیگه حرفی ندارم! هر چی می خواستم بگم تو همین شعر بود!!! ( البته مفصل تر از اینا بود تفسیر!! که در این مجال نگنجد، به چکیده اش قناعت کنید!)
سخنرانی یه طرف، تدبیر و روش برخورد با مخاطبا طرف دیگه... درس قشنگی بود برام، که متاسفانه کم می بینم بین سخنرانا...!
کلمات کلیدی :
