ما نداریم؛ هیچی نداریم. خیلی وقت است چیزی نداریم. البته این را وقتی می گویند که داشته باشند بعد از دست بدهند؛ در حالی که ما هیچ وقت نداشته ایم. حالا برای این که فضا را تلطیف کنیم می گوییم گویا؛ یا می گویند یا از این جور حرف هایی که دل همه را خوش می کند.
ما فرهنگ خیلی چیزها را نداریم. بشمرم؟ نمی شمرم. ما فرهنگ پیدا کردن بی فرهنگی های مان را هم نداریم. البته می دانم الان دارم به شما و فرهنگ تان هم توهین می کنم و همه را دارم یک کاسه می کنم و دارم شما را به چشم خودم نگاه می کنم.
به هر حال. ما فرهنگ نداریم آقاجان. همیشه که لازم نیست بنشینیم و از خودمان تعریف کنیم و گل بگوییم و گل بشنفیم. قبول کنید که عادت های ما برای مان آن قدر مهم و حیاتی است که نمی توانیم به هیچ وجه ازش چشم بپوشیم. و دل مان را به این خوش می کنیم که این ها سنت هستند نه عادات قومی و قبیله ای.
ما فرهنگ مان را از سر راه آورده ایم. برای هیچ کدام از رفتارهای فرهنگی مان هیچ توجیهی نداریم و هیچ گاه ننشسته ایم فکر کنیم دنبال چه چیزی هستیم. من نمی فهمم چرا باید مثال بزنم. این همه مثال هست دور و برمان. این قدر مثال زیاد است که حتی نمی توانم انتخاب کنم از کدام موضوع و از کدام ساحت نمونه بیاورم.
ما فرهنگ نداریم. بارها و بارها باید تکرار کنم. بدتر این که خیلی هم اعتماد به نفس داریم. هیچ وقت هم نمی خواهیم به خودمان بفهمانیم که داریم گند می زنیم و اشتباه می کنیم و نمی فهمیم. فرهنگ دومین نویسی هم نداریم!