سفارش تبلیغ
صبا ویژن

این ریختیا دیگه ...

ارسال‌کننده : سایه ساروی در : 87/7/20 3:21 صبح

خب . یه جورایی سلام.راستش وقت کمه و مطلب بسیار (کلاس و از این حرفا)
این مدت که تو دومین مینویسم، خب معمولا سعی نکردم که کلاس و از این حرفها بذارم برای نوشتنم. معمولا هم صفحه رو باز میکنم و فی البداهه می نویسم. همیشه موقع نوشتن یه جورایی مخاطب رو روبروی خودم حسش میکنم. برای همین معمولا محاوره ای می نویسم. البته در خصوص متنای رسمیی که نوشته میشه این مطلب صدق نمیکنه. مثلا مطالبی از نوع گزارشات چارقد و یا مقاله هایی که گاه و بی گاه از دستمون در میره و اونجا مینویسم ، این مطلب صدق نمکنه. اونا رسمیت خودشون رو دارن و جدیت می طلبند.
چیزی که در نوشتن برام مهمه ، اینه که خودم بتونم با متنم ارتباط برقرار کنم. پس بی تعارف بگم اگه متنتون به دلتون ننشست، خب بدونین که به دل هیچکس ننشسته.
مطلب بعدی در مورد کامنت و کامنت گذاریه. در یک جمله میگم. من فکر میکنم که کامنت گذاشتن احترام به زحمتیه که نویسنده ی مطلب برای نوشتن اون مطلب کشیده (اسمایلی مثلا خودم و این نصفه شبی و از این حرفا). میبینم که بعضی ها فکر میکنند که کامنت گذاری از کلاس کارشون میاره پایین. من فکر میکنم اگه مطلبی ارزش خوندن داشته پس ارزش یک دقیقه وقت گذاری برای تشکر از نویسنده ی مطلب  رو هم داره. حالا خواه این تشکر با نقد مطلب یا رد و تائید اون باشه. تازشم زیاد از آدمک  گذاری در متن خوشم نمیاد .

منتظر بقیه اش که نیستین؟ تا همینجاشم فکر کنم جناب احسان بخش برای پرگویی، اخراجم کنن. باور کنین خستمه و یه جورائیم الان این ریختیم

یا علی.




کلمات کلیدی :