خاطره ایدی من

هشت سال پیش اولین ایدیم رو ساختم. hamed_ehsan. لحظه ای که وارد یاهو مسنجر شدم سر از پا نمی‏شناختم. خدا را شکر که خب اون زمان روم‏های یاهو منقرض نشده بود و پاتوق ما شد روم دانشجوها. از بقیه روم‏ها بهتر بود. حداقل اگه حرف حسابی نمی‏زدن حرف‏های رکیک هم زده نمی‏شد. یادم نمی‏ره همون لحظات اولی که وارد روم شدم یه ایدی با اسم الهه پی‏ام خصوصی داد که می‏خوای عکسمو واست بفرستم؟ منم گفتم اره. اونم فرستاد و عکسی که برام نیومد هیچ، ایدی خوشگلم هم دیگه باز نشد. من که چیزی نفهمیدم. حس کردم شاید دیس کانکت شدم. سریع این ایدی زاغارت hamed5402 رو ساختم و باز کانکت شدم تا پیداش کنم و بگم عکست رو دوباره بفرست!! نیومده برام! (نفهمیده بودم که هکم کرده)ولی خب پیداش نکردم. اما در هر حال از اون روز به بعد ایدی اصلی ما شد hamed5402. همین ایدی که الان ملاحظه می کنید و الان شهره‏ی جهانی هم داره و شناخته شده است!!! هیچ چاره ای هم نمی تونم عوضش کنم. ماشاالله ایدی نیست که دفترچه خاطرات هشت ساله است... هشت سال سازندگی.. هشت سال اصلاحات.. هشت سال عدالت محوری ... حالا کی گفته هشت سال عدالت محوری می‏شه؟ یعنی می خواستم بگم این ایدیم این قدر قدمت داره. چشمش نزنید فردا هک بشما.

خاطره‏ای که هیچ‏گاه نگفتمش. شما هم نگید به کسی...

حسن می‏دونه. من بی نظم نیستم. از صبح تا حالا اینترنت قطعه. الان هم با اکانت مظاهر انلاین شدم. به خدا!

چت ، هه یا نهی؟؟؟

یه چی بگم؟؟ یه عالمه مطلب براتون در آوردم، از معنی لغوی فرهنگ تا موارد کاربردی اون و کلا از بحث خود فرهنگ که به زعم بعضی دوستان اصلا وجود نداره و به نظر  بعضیای دیگه ، گم شده و غیره. واقعیتش اینه که ...نچ ...خوشم نیومد و حس کردم که یه کار کلیشه ای انجام دادم که همه بگن : به به... به به ..... خلاصه از خیرش گذشتم و .... هیچی دیگه ، گذشتم.
حالا می خوام در مورد چیزی که سئواله برام، بنویسم.  چت کردن و البته نه در خصوص  اصل خوب یا بد بودن چت ، اعتیاد آور بودن یا نبودن و غیره ، که همه در این خصوص حرف میزنن و اینجا ،  مجالش نیست.
چت  رو اینطور معنا کردن: ((گپ زدن ،دوستانه حرف زدن ،سخن دوستانه ،درددل ،گپ ))
در مورد  اصل چت کردن و مجوز چت، بین محرم و نامحرم، بحث زیادی شده.
تو  دنیای مجازی ، گاهی افرادی دیده میشن که شاید هرگز حاضر نشن تو دنیای واقعی ، چهارتا کلمه ی غیر لازم، با نامحرم حرف بزنن ،  اما تو چت خیلی راحت گفتگو می کنند. واقعیتش مطلب و فتوا در این خصوص زیاد خوندم، اما هنوز نتونستم مطلبی ببینم که بطور صریح تکلیف رو روشن کرده باشه. چون بحث و پاسخ به این سئوال، به گونه ای داده شده که مجوز و راه رو برا توجیه باز گذاشته.
خلاصه این بحث شیرین چت کردن و نهضت چت نکردن، هرچند وقت یک بار راه می افته و باز فراموش میشه.
و من نفهمیدم که چت کردن ، مجوز هه یا نهی ؟؟ ( به لهجه ی غلیظ هندی!).

فرهنگ دومین نویسی!

تابلوی جدید راهنمائی رانندگی

سلام
امروز که باز نزدیک به 400 کیلومتر رانندگی کردم، یک پیشنهاد فرهنگی (بخاطر اینکه موضوع باید فرهنگی باشه، وگرنه هیچم فرهنگی نیست) به ذهنم رسید برای پلیس راه :

یه تابلوی جدید بذارند تو جاده ها، در جاهائی که احتمال ایستادن پلیس دوربین به دست هست، یا جاهائی که حداقل یکبار آنجا ایستاده و کمین کرده و افرادی تندرو را به دام انداخته و جریمه کرده اند.(عمراً من باشم، فقط سه بار بوده، هربار بیست هزار تومن، که همون فرداش مثل یه راننده وظیفه شناس و موقر، جریمه رو پرداخت کرده ام، فعلاً هم تو ترکم. همین! )

در اینطور جاها یه تابلوی جدید بذارند با عنوان : احتیاط ! خطر وجود پلیس دوربین دار.

اینطوری از بروز بخشی از تصادفات جاده ای بخاطر ترمز ناگهانی از ترس دوربین پلیس جلوگیری میشه.


(باعرض معذرت از جناب سوتک، نخودی بودن همینه دیگه، اعتراضی هست؟!!! اولاً تقصیر اون رئیس خروس قندی خورتونه، ثانیاً بقول یکی از مربیان معروف، داور تو زمین به نفع ما نبود، یه مقدار هم بدشانسی آوردیم...)

تقلب از روی دست استاد!!!

چت!
پاورپوینت رو باز می کنم... استاد! کجایی که یادت به خیر! هنوزم جزوه‏هاتون به درد می‏خوره...
انتظارات و اتفاقات در فضای چت:
1. انتظار یک گفتگوی منتهی به اختلاف و عدم توافق... منظور همون دعوای خودمونه که منتهی به ایکونای قهر و دادو بیداد می‏شه!
2.برخورد با افراد بی‏ادب و بی‏پروا... در این موارد شخصا جواب ندادن و در موارد حاد ایگنور را پیشنهاد می کنم!... البته زیادم لازم نیس حاد باشه‏ها... اون‏قدر که رو اعصابت قدم یزنه کافیه!
3.برخورد با افراد تلخ‏گو و تحقیرکننده... به پیشنهادات بالا مراجعه شود! البته تلخ‏گویی به طرفش و موضوع بحث هم بر‏می‏گرده‏ها! گاهی ماجرای همون سیلیه... باید تلخ بشنوی شاید به خودت بیای!
4.باید انتظار امور غیر مترقبه را داشت!... مثلا در کمال آرامش داری به کار و زندگیت می‏رسی و یدفعه با صدای Buzzzzzzzzzzzz یه وجب از جات می‏پری... یه چیزی تو مایه‏های سنگ‏کوب و این حرفا، مخصوصا اگه نصفه شب باشه و همه جا سکوت و تو هم گرم کار خودتو همه‏ی ادد لیست هم خاموش!!!
5. ثانیه‏ها مثل دقایق و دقایق مثل ساعت می‏گذرد،‏لذا زمان بسیار سرعت پیدا می‏کند... ببخشبد! من اینو نمی‏فهمم یعنی چی! فکر کنم استاد برای شادی روح دانشجویان، یا قصد مزاح داشته‏ن یا خالی بندی کردن!!!!

باقیشو براتون نمی‏نویسم چون هم قلمبه سلمبه می‏شه هم... یحتمل همه‏تون عملا استادید!!! گرچه استاد زده بودن تو خط تحلیل گفتمان و اینا!!!... خودمم حالیم نمی‏شه! به کار شماها هم فکر نکنم بیاد!!!
 

only with u

یا رفیق!
چت... فرهنگ... چت... فرهنگ...چت... فر...  تو سرم وول می خورن و به دفعه می شن یکی... فرهنگ چت!

عکس تزئینی است! و هیچ ارزش دیگری ندارد!

موضوعات هفته

مسابقه

مسابقه بزرگ دو مین!
این عکس چیه؟
و ربطش با موضوعات این هفته؟!
جواب بدید و از آقای فخری مدیر پارسی بلاگ جایزه بگیرید.

خودم که فکر میکنم....
بی خیال ، تو نظرات میگم.

دنیای کوچک من...

دخترک کبریت فروش را ندیده ام...اما پسرک گل فروش را چرا! زیاد سر راهم سبز می شود و سیلی خجالت و شرم را روانه دلم می کند! پسرکی که 10-12 سال بیشتر ندارد...پسرکی که در سرمای زمستان و گرمای تابستان، به جای آن که سر کلاس درس باشد و با هم سن و سال هایش گل کوچیک و فوتبال بازی کند، و یا ساعت ها سرگرم جدیدترین بازی کامپیوتری آمده به بازار باشد! گل می فروشد...رز قرمز و نرگس زرد...

پسرکی که شب، وقتی روانه خانه می شود به جای کانون گرم خانواده و آغوش باز مادر و سفره رنگارنگ شام، دستان زمخت پدر و سیلیی که نثار صورت ظریفش می شود، انتظارش را می کشد...پسرکی که حاصل تمام زحمت های روزانه اش، می شود مواد مخدر پدر معتادش...پسرکی که وقتی علت کبودی روی گونه چپش را پرسیدم، تنها از روی درد دل از مریضی مادر و دو خواهر گرسنه اش و اعتیاد پدر که وقتی موادش ته بکشد به او و دو خواهر معصومش حمله ور می شود برایم گفت. و من ِ نفهم، از روی ترحم و دلسوزی، تمام گل هایش را یکجا خریدم و دوبرابر قیمت گل ها را به او دادم و به خیال خود ثواب بزرگی کردم...او اما تمام پول ها را پس داد و گل ها را برداشت، لبخند تلخی تحویلم داد و همان طور که از من دور و دور تر می شد صدایش در سرم پیچید...که «خانم ما فکر کردیم شما دیگه میفهمی...خانم ما گدا نیستیم شغلمون گل فروشیه...شغلمون...»

حالا دیگر خوب می دانم که دخترک کبریت فروش...پسرک گل فروش...حتا دخترکی که فال می فروشد و حتاتر پسرکی که سر چهار راه، شیشه ماشین های مدل بالا را تمیز می کند گدا نیستند...آنها شغلشان این است...شغلشان...

این منم که روز به روز از آن ها دور و دور تر می شوم و جز دنیای کوچک خود و دور و بری هایم کسی را نمی بینم...این من کوته فکرم که وقتی پسرک، تنها اندکی محبت گدایی می کرد، پولم را به رخش کشیدم...دریغ از این که او شغلش گل فروشی است...شغلش...

دلم این روزها سیلی می خواهد!

تعارف که نداریم! دلم این روزها سیلی می خواهد! برای خودم نمی گویم که! برای این دل هرجا سکنی گزیده ام. باید دلم به خودش بیاید!
یک روز تکه ای از دلم، پیش درخشش های نگین انگشتری یک میلیون تومانی دوستی جا ماند. خودم را دلداری دادم که تکه ای بیش نبود؛ زمان که بگذرد، دلم هم برمی گردد.