ببخشيد اين رو يادم رفت بگم كه اون صحبت آخر ت خيلي درسته. الان تو مدرسه بچه ها همش فكر مي كنند كه اگر عاشق نباشند و تريپ عاشقي نزنند از بقيه عقب هستند. اونها عشق رو به قول شهريار مي آموزند.پس به هر از راه رسيده اي دل مي بازند.

ممنون از مطلب خوبت.

سلام به سايه عزيزم.

چطور امروز نوشتي تو.

با اينكه اكثرا حرفات هميشه براي من قابل قبول هست اما اين دفعه يا يك حرفت مشكل دارم. من هيچ تفاوتي بين دو صورت عشق مجازي نمي بينم. من فكر مي كنم كه در پس پرده تمام عشق هاي زميني مسئله جنسيتي هست.

البته ببخشين ها اما خوب اين عقيده من هست.

سلام

بي پردگي در نوشته شما نديدم

شعر شهريار چقدر زيبا بود

اي سوخته‏ي سوخته‏ي سوختني؛ عشق آمدني است، نه آموختني

به نظرم تا كسي طعم تلخ (شيرين) عشق رو نچشيده باشه نمي تونه در موردش صحبت كنه.

من نچشيدم ولي دوست دارم صحبت كنم!

برام جالبه كه چقدر راحت بعضي ها از عشق الهي صحبت مي كنند. واقعا اين ها عاشق خدا شدن.

خيلي دوست دارم بدونم كسي كه عشق زميني رو تجربه نكرده به راحتي مي تونه عشق الهي رو تجربه كنه.

برام جالبه بدونم كساني كه هيچ تجربه اي در زمينه ي عشق زميني ندارند چطور به عشق الهي مي رسند.

ايا واقعا مصداق اين مصرع كه رسد آدمي به جايي كه به جز خدا نبيند، هستند.

دوستي مي گفت وقتي عاشق يك دختر شدم (از عمد ننوشتم جنس مخالف چون نمي خوام بي خودي واسه خودم تابو درست كنم) تازه به وجود خدا پي بردم. عاشقي و رسيدن به وصل سخت بود و به خاطر همين مجبور بودم از خدا بخوام به معشوقم برسم. دعا و نيايش و نذر و نياز.

بعضي وقتا خودمم نمي فهمم چي كامنت ميذارما