عشق زميني و عشق آسموني هر دو از يه اصل هستن؛ همون اصل عشق.

ماهيت عشق يه ماهيت ماوراييه. يه ماهيت آسموني. وقتي ميگيم عشق زميني، اين زميني بودن نمي تونه عشق زميني رو زميني کنه. چون ذات عشق زميني و پست نيست.

درسته ممكنه بعضي يا حتا خيلي از عشق ها توهم باشه؛‏ اما اگه واقعا عشقي وجود داشته باشه، اون عشق الاهيه؛ حتا اگه زميني باشه.

مي دونيد؟ مشكل ما اينه كه تعريف هاي مختلفي از يه كلمه داريم.

توي ذهن من عشق نمي تونه منجر به گناه بشه؛ پس عشق رو در هر صورت مقدس مي دونم. توي ذهن من عشق تفاوت وحشتناكي با توهم عشق داره؛ پس هر عشقي رو ناب و پاك مي دونم.

اگه كسي يه روز احساس كرده عاشق يه كسيه و سه روز بعدش وقتي ديده نه انگار ديگه خبري نيست، خب معلومه از اول خبر خاصي نبوده. البته خب نمي شه خط كش كشيد عشق رو.

چقدر حرف مي زنيم بعضي اوقات ما!