عشق رابطه اي قلبي ميان دو چيز است که چون به نحو اعم برقرار مي شود،عاشق را در معشوق فاني مي سازد و در قرآن اگر چه لفظ عشق نيامده،ولي از معناي آن با الفاظ ديگر مانند حب و ود سخن رفته است .
لغت نويسان عشق را اينگونه معنا مي کنند: در گذشتن از حد دوستي، اعم از اينکه در پارسايي باشد يا در فسق و آن مأخوذ از عشقه است و آن گياهي است که بر درختي بپيچد و آن را خشک کند و خود با طراوت باقي بماند ؛لذا اگر گياه عشق روح انسان، درخت تن او را احاطه کند،او را نسبت به زرق و برق دنيا خشک و بي حرکت و نسبت به محبوب و معشوق شيفته و بي قرار مي کند .
عشق آخرين مرحله محبت است. شعله اي است که در دل آدمي افروخته مي شود و بر اثر آن آنچه جز خداست ، مي سوزد و نابود مي گردد ، يعني عاشق ، شهيد مي شود و به حيات خالص و جاويدان نيل پيدا مي کند. روايت مي کنند : «من عشق و عفو و کتم و مات ، مات شهيدا .» هر که عاشق شود و عفت نفس پيش بگيرد و رازدار باشد و بميرد ، شهيد مرده است .

=======================

خب، ما كه هرچي واستاديم شما هم واستادين تا ما خودمون نتيجه گيري جات كنيم.

از فرمايشات شما و پاسخهايتان به كامنتا من نتيجه گرفتم كه :

شما عشق زميني و عشق حقيقي رو نه مقابل هم و نه ضد هم كه،

در امتداد هم ميدانيد.

من فكر كنم كه شما قائل به دالان بودن عشق مجازي ميباشيد.

عشق مجازي رو ابتداي عشق الهي دانسته و راه رسيدن به عشق الهي ميدانيد.

-------------------------------

افاضات التهيه:

اگه اينه،

نچ هنوزم يه جورايي مخالفم. البته كليات رو قبول دارم و در تعميمش مشكل دارم.

يا علي.