انسان براي تربيت آفريده شده است. تربيت شدن، تربيت پذيرفتن و تربيت كردن. و همه‏ي اين‏ها در عرض هم‏اند.

مطمئنا اگر اولين بارمان باشد كه انتقاد مي‏شنويم، حتا اگر واكنش بيروني نامتعادلي ابراز نكنيم، از حيث دروني دچار توهين‏شدگي مي‏شويم. دو حالت در اين مواقع پيش مي‏آيد؛ يكي اين‏كه به دنبال تربيت كردن خودمان و حتا درونيات‏مان و حتا ناخودآگاه‏مان باشيم؛ كه در اين صورت همين كه حواس‏مان باشد اين حس توهين شدگي حس خواستني و خوبي نيست، كافي است و مطمئنا همين آگاهي، به ناخودآگاه ما كمك مي‏كند دفعات بعد به تدريج دچار اين حس توهين شدگي نشويم.

حالت ديگر اين است كه از كنار حس منفي دروني‏مان بگذريم. كه در اين صورت اوضاع در دفعه‏هاي بعد همين‏گونه نمي‏ماند و مطمئنا بدتر از اين مي‏شود،‏ آن‏گونه كه در برابر شنيدن انتقاد حتا واكنش منفي خارجي از خودمان بروز مي‏دهيم.

به هر حال؛ من فكر مي‏كنم بزرگ‏ترين هنر انسان، هنر مديريت خود است.

با توجه به اس ام اس صبحتون مبني بر اينكه (هر چي نوشته بودم پريد. مغزم قاط زده ديگه)

انتظار انتقاد از پارسي بلاگ مي رفت.

كه خب نرفت.

آدميزاده ديگه

سوتك جونم

فكر كنم اگه يه نموره با خودمون بي رودروايستي باشيم و رجوع كنيم به دلمون، مي بينيم كه معمولا بعد از شنيدن انتقادات اگر هم به رو نياريم و توجيه نكنيم ، اما باز ته دلمون يه نموره ميگيره.

البته كليت نميدم.

شايد من با دل خودم مقايسه كردم كه به دلم نشست.

سلام!
قشنگ بود و جالب، اما... به طور كلي قبولش ندارم! هميشه پيش نمياد اين احساس پنهان! فكر مي كنم اين احساس پنهان شديدا وابستگي داره با نيت منتقد و لحن انتقادش! و اينكه منتقد رو چقدر خيرخواه خودمون بدونيم!

سلام

واقعيتي رو گفتين كه غير قابل انكاره. دلگيري و دلتنگي بعد از شنيدن انتقادات.

اما اينم هست كه گاهي انتقاد كننده ها هم اون انصاف كافي رو ندارن و مراتب لازمه رو هم مراعات نميكنن.

ممنون. انقدر روون و از دل بر آمده بود كه لاجرم بر دل نشست. بي برو برگرد.