انسان براي تربيت آفريده شده است. تربيت شدن، تربيت پذيرفتن و تربيت كردن. و همه‏ي اين‏ها در عرض هم‏اند.

مطمئنا اگر اولين بارمان باشد كه انتقاد مي‏شنويم، حتا اگر واكنش بيروني نامتعادلي ابراز نكنيم، از حيث دروني دچار توهين‏شدگي مي‏شويم. دو حالت در اين مواقع پيش مي‏آيد؛ يكي اين‏كه به دنبال تربيت كردن خودمان و حتا درونيات‏مان و حتا ناخودآگاه‏مان باشيم؛ كه در اين صورت همين كه حواس‏مان باشد اين حس توهين شدگي حس خواستني و خوبي نيست، كافي است و مطمئنا همين آگاهي، به ناخودآگاه ما كمك مي‏كند دفعات بعد به تدريج دچار اين حس توهين شدگي نشويم.

حالت ديگر اين است كه از كنار حس منفي دروني‏مان بگذريم. كه در اين صورت اوضاع در دفعه‏هاي بعد همين‏گونه نمي‏ماند و مطمئنا بدتر از اين مي‏شود،‏ آن‏گونه كه در برابر شنيدن انتقاد حتا واكنش منفي خارجي از خودمان بروز مي‏دهيم.

به هر حال؛ من فكر مي‏كنم بزرگ‏ترين هنر انسان، هنر مديريت خود است.