چه جالب
چه پاسخ به كامنتاي قشنگ و فانتزيي!!
آدم هوس ميكنه كه هي كامنت بذاره و هي جواب بگيره.
تا كه بوديم، نبوديم كسي
كشت مارا غم بي همنفسي
تا كه رفتيم همه يار شدند
خفته ايم و همه بيدار شدند
قدر آيينه بدانيم، چو هست
نه در آن وقت كه اقبال شكست
اما پست زيباتون...سريال دردناکيه!اون عکسي که فراگير شده با اين همه تکرارش، هنوز برام تکراري نيست. و الان که مجموعه کاملش يه جا هستن... کاش آدمها هم اين اندازه احساس داشتند!
راستي اي كاش اسمتون رو هم لينك به وبلاگتون مي كرديد تا از وبلاگتون هم فيض ببريم.
ممنون
سلام
خيلي خوش امديد
عكساي جالبي بود
من تا حالا سري كامل عكساش رو نديده بودم و برام جذاب بود.
هر چند عكس اخري چند ساليه تو هر وبلاگ و سايتي به وفور يافت مي شه.
من به دشت اندوه
من به باغ عرفان
من به ايوان چراغاني دانش رفتم و نترسيم از مرگ
مرگ پايان كبوتر نيست
مرگ وارونه يك زنجره نيست
مرگ در ذهن اقاقي جاري است. هر كجا هستم باشم
آسمان مال من است
پنجره، فكر، هوا، عشق، زمين مال من است.
سلام.
عكس هاي بسيار حزن انگيزي بودند.
خيلي قشنگ بود.
راستي، خوش آمديد.....
خوش آمدين مهمان بزرگوار.
اول فكر كردم كه جناب مجاهد نوشتن.
برا مطلبتون و عكساتون خيلي حسم هست بنويسم.
فعلا خوش آمد گوئي رو داشته باشيد تا بعد كامنت اصلي.
