تا كه بوديم، نبوديم كسي
كشت مارا غم بي همنفسي
تا كه رفتيم همه يار شدند
خفته ايم و همه بيدار شدند
قدر آيينه بدانيم، چو هست
نه در آن وقت كه اقبال شكست