و
چند روزه دارم فكر مي كنم كه هي مي گن شهدا عاشق بودن، نميدونم بسيج مدرسهي عشق است، عشق الهي، شهيدا همه كار عشق كردن و از اين حرفا
اما تو كل ايران حتي يه مدرسه نداريم كه اسمش مدرسه عشق باشه.
چرا؟
خب چون عشق يه كلمه تابو هست ديگه. خط قرمزه.
به نام خدايي كه در همين نزديكي است، نزديك تر از رگ گردن
سلام به اهالي وبلاگ (طعم شيرين دو دقيقه)...
خدا قوت...
خواستم بگم نقش عشق رو در چهره شهدا ميشه ديد.
عشق يعني ظاهري باطن نما...
خواستم بگم حواسمون باشه داريم چيكار مي كنيم و كجا قدم ميذاريم.
روي لاله ها پا نذاريم...
خواستم بگم اگه شديم مثل شهدا اون وقت ديگه نمي پرسيم : چرا شب غريب غربتش به آن طلوع جاودانه ي ظهور نمي رسد؟!
شهدا بر كرانه هستي ايستاده اند و حضورش را شاهدند...
التماس دعا...
يا حق
