1- هر کسي بخواهد اين مصاحبه را بخواند، در همان چند سطر اول، متوجه تکراري بودن موضوع مصاحبه مي شود. اما چيزي که من با خواندن ده سطر اول متوجه شدم، تفاوت با مصاحبه ها و گزارش هاي ديگري بود که با اين سوژه ديده و شنيدم بودم.
اولين جواب پسر را ببينيد. پر از اعتماد به نفس است. تا جايي که من يادم مي آيد، هر گزارشي با اين سوژه خوانده ام و هر مصاحبه اي، احساس حقارت و نفرت از وضع موجود را در سطر به سطر آن ديده ام. اما در اين مصاحبه، همه چيز جور ديگري است. حتي يک جا هم آن پسر با لحن منفي اي -مثلا- نسبت به جلال حرف نزده است. در تمام اين گپ چند دقيقه اي مي گويد آقا جلال، در حالي که مي توانست تعبيرهاي ديگري داشته باشد.
2- چيزي که در کامنت جناب مدير آمده است، به نظر من با کمي دقت در متن مصاحبه کاملا خلاف آن به چشم مي خورد. شايد البته بتوان اين اشکال را به نويسنده ي امروز دومين وارد دانست که به پرداخت و تنظيم متن اهميت زيادي نداده، اما تفاوت نگاه و حتي تفاوت در سوال ها کاملا واضح است.
مصاحبه کننده انگار اصرار دارد با سوال هايش به مصاحبه شونده بفهماند که در وضع بد يا دست کم غير معمولي اي است، اما همه چيز براي مصاحبه شونده معمولي است انگار؛ و او حتي با افتخار بعضي حرف ها را مي زند. اين پسري که من توي اين مصاحبه ديدم، از روي اجبار کار نمي کند. حتي براي مدرسه نرفتنش هم توجيه دارد. فقط دنبال اين نيست که سهميه ي روزانه اش را بفروشد و پول را تحويل صاحب کار بدهد و از شر بداخلاقي اش خلاص شود.
3- و آخر اين که: اين سوژه تکراري است، اما براي مصاحبه اي که از داستاني تقليد کرده باشد که آقا جلال همان تنارديه باشد، نه مصاحبه اي که آقا جلال، يک شخصيت -دست کم- خاکستري باشد. احتمالا اگر يک بار ديگر بخوانيد مي بينيد اين مصاحبه آن قدرها تراژيک نيست. و اين واقعي بودن، اصلي ترين نشانه است بر جديد و نو بودن مصاحبه.
4- آن چه ما در خبرگزاري ها و تلويزيون درباره ي اين موضوع مي بينيم، تقليدي است از رمان ها و داستان هاي قرن نوزده اروپا! و اين چيزي که اينجا خوانديم، يک گزارش کاملا واقع گرايانه و غيرشعاري است.
همين.