ببخشيد يه حرفي خارج از موضوع بحث مي‌زنم،‌ اما با خوندن اين يادداشت، و ايضا خوندن کامنت‌ها، ياد يه چيزي افتادم که مي‌گم اينجا.

يکي از ترس‌ها و دل‌نگراني‌هاي هميشگي‌م در طول اين سال‌هاي وبلاگ‌نويسي اين بوده که کليشه‌اي ننويسم. ترس شيرينيه البته، مخصوصا از اين لحاظ که نتيجه‌ي شيريني داره، اما ترس گندي هم هست. ببخشيد بي‌ادبي نموديم، اما چه حس‌هاي نوشتني که با انگ‌هاي «باز کليشه‌اي شد»ي که به خودم زدم، از دست رفت.

البته نمي‌گم موفق بودم، فقط مي‌خواستم همين رو بگم. ببخشيد بابت سوءاستفاده از امکانات عمومي براي بيان خاطره.دونقطه‌دي