باسمک یا فتاح

حکایت ما و پارسی بلاگ و نمک گیری!

قدیمیها بخصوص از نوع لوطی و داش مشتی اش به نمک گیری بسیار پایبند بودند. یعنی اگر نمک کسی را می خوردند دیگر تا آخرش را با طرف بودند و طی طریق می کردند.

حال حد این همراهی تا کجاست؟اگر کسی نمک گیرمان کرد و فردای روزگار احیانا چپ کرد-نه از نوع سیاسی اش،بلکه انسانی اش-و یا به خاکی زد،آیا باز هم باید همراهش بود؟البته تا جایی که می شود باید کمکش کرد تا به راه برگردد.
و یا اگر درخواست ناپسند و نامعقول و نامشروعی داشت،آیا باز هم باید به بهانه نمک گیری درخواستش را اجابت نمود؟اینجاست که دیگر نمک گیری محلی از اعراب ندارد.

ما که هنوز در عالم واقع نان و نمک دوستان پارسی بلاگ را نخورده ایم،اما گویی در عالم مجاز داریم نمک گیرشان می شویم.از ابتدایی هم که در این سرویس شروع به نوشتن کردم فکرش را نمی کردم که اینقدر با دوستان بُر بخورم.به هر حال دل به دل راه دارد.

اما از همین تریبون شریف اعلام می شود،نمک گیر شدنمان ان شاالله به چشم بستن و تایید کورکورانه منتهی نخواهد شد!چه می دانم که دوستان نیز این را نمی پسندند و مشتاقانه مایلند تا نظرات و نقدهای شفیقانه دیگر کاربران را بشنوند والخ...

نتیجه گیری اخلاقی:با خودتان!

1)چند دقیقه ای را که اینجا از عمرتان می گیرم فردای قیامت معادلش را از من طلب نکنید!

2)چهارشنبه ها نوبت من است.ولی هفته ای یکبار زیاد است،هر دو هفته یکبار.
قابل توجه مدیر دومین:وبلاگ بعضی روزها به روز نشده برادر جان!