روي صندلي ساندويچي نشسته بودم. دختر را چند بار کنار خيابان ديده بودم؛ کنار مادرش نشسته بود. و دو تايي‌شان کنار بساط فروش جوراب و اين چيزها.
روي صندلي ساندويچي نشسته بودم. آمد. گفت خودکار داريد؟ سرم به کار خودم بود. خودکارم را از جيب شلوارم در آوردم و دادم و رفت. سرم به کار خودم بود. آورد.
خيلي وقت است بعد از غروب که از کنار ساندويچي مي‌گذرم، مي‌بينم تنهايي کنار بساط فروش ِ خرت و پرت‌ها نشسته است.
مادر آن دختر 8-9 ساله اگر بودم، به داشتن هم‌چه دختري افتخار مي‌کردم.
-براي جبران آن همه تلخي اين نوشته.-