تا سطر هفتم رو که خوندم، منتظر يه پايان خوش بودم؛ يه روايت شيرين از يه زيارت.
نه که بد باشه! اما وقتي داشتم مي‌خوندم، يهو حالم گرفته شد.
ما که البته چيزي بلد نيستيم؛ اما بعد از سطر هفتم ديگه مباحث تخصصيه و البته خب مورد تاييد است!
يه چيزي که دوست دارم بگم و البته دوست ندارم به کسي توهين کنم، اينه که خيلي از ما، دين رو هم يکي از وجوه لذت مستقل تعريف کرديم براي خودمون. يعني اگه با يه چيز دين عشق کنيم و به‌مون حال بده، تا ته‌ش مي‌ريم، اما واي از اون روزي که از يه چيزي خوش‌مون نياد؛ حتي اگه کاملا ديني و درست باشه.
به نظر من همه‌ي اين چيزايي که گفتيد، به خاطر همينه. خودخواهي. دين رو هم از خودخواهي خودمون نمي‌خوايم استثنا کنيم.