بابت اين‌که ول‌کن قضيه نيستم و هي حرف مي‌زنم پوزش مي‌خواهم. چندو توضيح کوتاه هست که بايد بدهم.

1- خدا را شاهد مي‌گيرم که در تمام حرف‌هايي که در جريان کامنت‌هاي اين يادداشت نوشته‌ام، کاملا بر پايه‌ي متن‌هايي که اين‌جا نوشته شده حرف زده‌ام و نوشته‌ام و باز خدا را شاهد مي‌گيرم که در کامنت‌هايي که نوشته‌ام، به هيچ وجه مناسبات بينامتني يا خارج از متن، وجود ندارد و هر چه گفته‌ام به دليل حرف‌هايي است که همين‌جا زده شده. حداکثر اين‌که مجموعه‌ي مناسباتي که در اين وبلاگ شاهد بوده‌ام.

2- فکر مي‌کنم احترام من به همه‌‌ي اعضاي طعم شيرين دو دقيقه مسئله‌ي واضحي باشد. و اين را هم با اطمينان مي‌گويم که اين وبلاگ دست کم از يک سال پيش تاکنون، جزء پنج وبلاگي است که بيش از همه خوانده‌ام، در آن کامنت گذاشته‌ام و براي‌ام مهم بوده است.

3- همين جا بايد از توضيحات حامد و خانم سايه تشکر کنم؛ گرچه توضيحات حامد را به هيچ‌وجه نمي‌توانم بپذيرم و بنابراين بخشي از نظرات خانم سايه هم برايم قابل توجيه نيست.

4- نکته‌اي که بايد بگويم، و اميدوارم به روند بحث کمک کند، اين است. همين الان برويد پايين همين صفحه، و آن 2 را کليک کنيد. مي‌رسيد به اولين کامنت‌هاي اين نوشته. کامنت بنده را ببينيد. آخرين جمله‌ي من در ان کامنت اين است: «خيلي يک جانبه و بي‌مزه بود. ببخشيد اين‌جوري گفتم. » اين از اين. از اول که حساب کنيم، الان برويد و کامنت پنجم را بخوانيد. يعني کامنت حامد را. سطر پيش از آخر را ببينيد. نوشته «تكيه گاه چيه آبجي؟ بي خيال اين حرفهاي يك جانبه و بي مزه.» فکر مي‌کنم خيلي هم که بخواهيم خوش‌بين باشيم،‌ اين بخش از اين کامنت، دقيقا دارد وانمود مي‌کند که حرف‌هايي که در اين کامنت آمده، کاملا کنايه‌هايي است خطاب به من و کامنتي که گذاشته بودم. حالا اگر حالش را داريد، کل کامنت‌ها را يک بار ديگر بخوانيد. اگر حالش را هم نداريد، کامنت دوم و پنجم و سيزدهم را يک بار بخوانيد.

5- اميدوارم کسي تحليل خارج از متن نکند مجموع اين حرف‌ها را. گرچه به هر حال هر کسي حق دارد هر جور دوست دارد فکر کند.