عشق و غرور
از زمانی که یه ذره بچه بودیم، همیشه بهمون می گفتن که مغرور باشین. بزرگتر که شدیم بازم بهمون میگفتن که یه دختر خانم باید غرور داشته باشه، یه آقا پسر ، باید غرور مردانه داشته باشه. با این دید بزرگ شدیم و رشد کردیم. نمی خوام اینجا داد سخن داده و درس اخلاق بدم. می خوام ببینم اگه غرور خوبه، تکلیفش با بقیه ی حسهای خدادادی چیه و اگه خوب نیست، چرا باید مغرور باشیم؟؟ چرا تو فرهنگمون جا افتاده که دختر خوب یعنی دختری که مغرور باشه؟ چرا از غرور مردانه و شکسته نشدن این غرور حتی در مقابل عزیزترین کسان یک دل، داد سخن داده میشه!!
به معنی لغوی غرور که رجوع می کنیم:
((غرور مرادف با کبر است. غرور عبارت از خودپسندی ، پیروی خواسته های نفس، خودبزرگ بینی و پایمال کردن حقوق دیگران می باشد)).
به فرهنگ دل که رجوع می کنیم، تکلیف غرور رو با زیباترین حس ، خلق شده ی الهی، یعنی عشق نمیدونیم چیه؟؟ این جمله درسته؟؟ (( وقتی آکنده از غرور باشی، عشق ناپدید می شود. همزیستی عشق و غرور ممکن نیست)).
آیا این غروری رو که از بچه گی تو رو با اون رشد میدن و پرورش میدن، مجوز داری در برابر عزیزترین های یک دل، بشکنی؟؟ این جمله رو یه جا دیدم و خوشم اومد. شما هم ببینین:
غرور هدیه شیطان بود و عشق هدیه خداوند ،هدیه شیطان را به هم تقدیم کردیم و هدیه خداوند را ازهم پنهان.
یه پیشنهاد:
کتاب غرور و تعصب ، جین اوستن رو پیشنهاد میدم که حتما بخونین.
کلمات کلیدی :
