نه

تعطیلی همیشگی وبلاگ طعم شیرین دو دقیقه

دریا همه عمر خوابش آشفته ست...

1-  حسرت نبرم به خواب آن مرداب
     کارام درون دشت ِ شب خفته ست
     دریایم و نیست باکم از طوفان
     دریا همه عمر خوابش آفته ست
      ٍ  شفیعی کدکنی  ِ

2-  ساحل افتاده گفت : گرچه بسی زیستم،
     لیک نه معلوم شد، آه ! که من کیستم!
     موج ِ ز خود رفته ای ، تیز خرامید و گفت:
     هستم اگر می روم ‏، گر نروم نیستم...

دریای آرامی را که موج هایش با مرغان هوا هم آوایی می کنند و یک سمفونی زیبا را به اجرا در می آورند که مرا به یاد جمله ای از سهراب می اندازد : هر که با مرغ هوا دوست شود،خوابش آرام ترین خواب جهان خواهد بود! ، دوست دارم.

ولی یک ویژگی در دریاست که من را از خودش می راند؛
آن اینکه :عصبانی می شود...می بلعد...ویران می کند؛ ولی باز مثل سابق آرام ِ آرام می شود ، انگار نه انگار که اتفاقی افتاده!!!

بهینه سازی

نگاه کردن به سه چیز عبادت است: قرآن،‏صورت والدین،‏دریا

با خود فکر کردم اگر والدین بر روی دریا در حال قرائت قرآن باشند، نگاه پر سودی می شود.

اشعار دریایی دوست داشتنی من

بیشتر از اینکه خود دریا رو دوست داشته باشم چند بیتی رو دوست دارم که توش واژه «دریا» اومده:
ما زنده به آنیم که آرام نگیریم // موجیم که آسودگی ما عدم ماست. ای بابا این که توش دریا نیست. چرا فکر می‌کردم دریا داره؟ بی‌خیال! موج وقتی باشه دریا هم هست دیگه.
امشب اگر مرگم رسد حرفی ندارم // «دریا» کمک کن تا بیابم ساحلم را. به جون بچه‌ام یه روانپزشک الان بیاد این مطلب رو بخونه می‌گه نویسنده این متن هر چه سریعتر باید بستری بشه.
دلی دیرم چو مرغ پا شکسته // چو کشتی بر لب «دریا» نشسته. فکر کنم این باباطاهر برره‌ای بوده. «دیرم» دیگه چه صیغه‌ایه؟
چو عاشق می‌شدم گفتم که بردم گوهر مقصود // ندانستم که این «دریا» چه موج خون‌فشان دارد. بدون شرح!
دیده را «دریا» نمودن، مردمک را غوصگر // اشک را مانند مروارید غلطان داشتن. این پروین اعتصامی عشق منه. کلا خیلی بهش علاقه دارم. کاش زنده بود می‌رفتم خواستگاریش اصلا. برای شادی روحش صلوات.
افاضات التهیه:
هفته‌ی پیش دریا بودم. خوش‌گذشت! خصوصا در جمع دومینی‌ها!!



کلمات کلیدی : دریا، شعر

گم

کاش ذره ای حتی نادیدنی باشیم

از یک قطره

گم در میان دریای حضور تو

پدرم! روزت مبارک



کلمات کلیدی :

درباره ی تو یا الی ... ....

48 ساعت گذشته بود و هنوز بچه ها به افق خیره مانده بودند ....

روز آخر امتحانات بود و همه خسته از پایان ترمی سنگین .  بچه ها به تو لقب بابابزرگ دانشگاه  داده بودند. طبق معمول همه دست به دامن تو شدند و برای ریختن یه برنامه ی اردو اومدند سراغت،  خودت خسته ی امتحانات بودی و دلت به سمت خونه پر میکشید. قول بازگشت اونروز عصر رو داده بودی . با خودت فکر کردی، اینهمه روز صبر کردم، یک روز هم روی بقیه ی روزها. با آموزش هماهنگ کردی و تدارک یه اردوی لب آب به همراهی مسئولین،  همه روونه شدند. دو مینی بوس مجزا تهیه شد. خواهرا و برادرا ...

بعد از ظهر بود که مینی بوس ها لب آب نگهداشت. بچه ها سیبب زمینی تنوری خوردند و پسرها رفتند به سمت طرح شنا اما با پرچم سیاه روبرو شدند . نجات غریق گفت: دریا امروز وحشیه ... گفت: برید ، دریا امروز خون میخواد .....

بچه ها گوش نکردند و  رفتند تو آب . یادمونه که همیشه میگفتی از آب و از دریا بیزاری. در اون چند سال که اونجا بودی هرگز به آب نزده بودی.. چی شد که زدی به آب؟ آه ... خاطرم نبود که بابابزرگ نمیتونست ببینه که دوستان و همکلاسی ها که مثل خودش خسته ی امتحانات هستن، یک مو از سرشون کم بشه .
... و ... رفتن تو آب . لحظه ای چشمت بهشون افتاد که هر دو داشتند غرق میشدند ... زدی به آب ..... بچه ها به ساحل رسیدند و تو ....

48 ساعت گذشته بود و هنوز کسی چشم از افق بر نمیداشت. آفتاب چه خصمانه و چه بی رحم صورتهامون رو زیر ضربات شلاقهای داغ خود گرفته و شبها ستاره ها چه مخلصانه نور می ریختند تا راه رو روشن کنند... اما خبری از تو نبود ..

چه بی رحم و چه نامرد بود دریا ... چه بد مهمون نوازی کرده بود . 72 ساعت کشید و حتی یکی از بچه ها هم حاضر نشد از لب آب جدا بشه . چشمها سمت افق دوخته شده بود. میگفتند تو از آن سمت میایی..
و تو آمدی و ما چه ناباورانه تو را نظاره کردیم ....

لعنت به دریا ... لعنت به آب ... لعنت به هر چی که تو رو از جمع بچه ها گرفت ...

*کاش هرگز فیلم درباره ی الی رو نمیدیدم ...شاید باز هم دیدم

برنامه هفته

سلام به تمام دوستان و همکاران دو مینی و سلام به خوانندگان و بازدیدکننده گان بزرگوار دو مین که همیشه همراه ما هستند.

خب یه هفته دیگه شروع شد و باز در خدمت بچه ها هستیم.
موضوع این هفته رو میذاریم   دریا ...

شنبه: سایه
یکشنبه: رائد
دوشنبه: سلما
سه شنبه: حامد
چهارشنبه:اسماعیل
پنجشنبه: فاطیما
جمعه: آقای فضل

ممنون. یا علی.

در حسرت آرامش از دست رفته

دیوارها را بلند می‌کنیم، آرام نمی‌شویم. باز هم بلندتر... بی فایده است.
می‌رویم سراغ حفاظ و نرده، باز هم جواب نمی‌دهد.
دزدگیرهای رنگ و وارنگ را امتحان می‌کنیم.
می‌نشینیم وسط خانه و دور خودمان حصار می‌کشیم. درها را چند قفله می‌کنیم، پنجره‌ها را می‌بندیم و... 

...
بی‌گمان در ده بالادست، چینه‌ها کوتاه است.
مردمش می‌دانند که شقایق چه گلی است...

من رهایش نمی کردم!

خوش به حالت ای روستایی!
صبح که از خواب پا می شدی ، بلند می شدی و قبل از تشریفات همیشگی پنجره ی اتاقک ات را باز می کردی و از همین جا:

طلوع آفتاب را نظاره می کردی ! چیزی که من آرزویش را دارم ! چرا آرزو؟ برای جواب فقط چند لحظه ای خودت را بگذار جای من. می توانی از پشت ساختمان های کوتاه و بلند شهر آسمان را ببینی؟ حتی دیدن آسمان به این بزرگی هم سخت است ! پس من چه طور می توانم خورشید را ببینم !!!
خوش به حالت که بلند می شدی و از پنجره ی خانه ات منظره ی روبه روی اش را با عشق نظاره می کردی و شاید هم پس از چند لحظه پنجره را می بستی و می رفتی...ولی من اگر جای تو بودم این منظره را رها نمی کردم:

پی نوشت:
سلام دوستان دومینی و غیر دومینی!
لازم به ذکر است که این دو عکس را خودم گرفتم و عکس دوم یعنی منظره ی زیبای روستایی روبه روی همان خانه است(عکس اول).