نیفتی در چاه
چرا اینقدر من این شعر رو دوست دارم ؟
مــادری پـیــر و پــریــشان احــوال عمـــــر او بــــود فـــزون از پنجــــاه
زن بــی شـــوهر و از حـاصل عمر یک پسر داشت شــرور و خـود خواه
روز و شب در پی او باشی خویش بی خبر از شـرف و عـــزت و جـــــاه
دیده بود او بـه بَــرِ مــــادرِ پیــــــر یـــــک گــره بـــستـــه زر ، گاه بگاه
شبــی آمــــد کـــه ســـتاند آن زر بکنـــد صـرف عملــــهای تـــــــبـــاه
مــــــادر از دادن زر کـــــــرد ابــــا گــــــــــفت : رو ، رو گناه است گناه
این ذخــــیــره اسـت مرا ای فرزند بهــــــــر دامــادیــــت ان شااللـــــــه
حمــله آورد پســــر ، تـــا گــــیـــرد آن گره بسته زر ، خــــواه مـــــخـواه
مــــــــادر از جور پسر شیون کرد بود از چــاره چـو دسـتــش کــــوتــاه
پســــر افـــشرد گــلــوی مـــــادر سخت ،چندانکه رخش گشت سیاه
نیمــــه جـــان پــیکر مــادر بگرفت بــــر ســر دوش و بــیــفتـــاد بــــــراه
بــــرد در چــاه عمیــقــی افــکنــد کز جـــنایـــت نـــشــود کـس آگـــــاه
شد ســـرازیر پـــس از واقعـــه او تــا نــمانــد بـــه تــــه چـــاه نــگـــاه
از تــه چـــاه بـه گــــوشــش آمــد نــالــه زار حــزیــنــی نــــــــــاگــــــاه
آخرین گفــته مــادر ایــــن بــــود : آه ، فرزنــــد ! نـــیــفــتی در چـــــاه
کلمات کلیدی :
