سرعت گیر

                                         بسم الله الرحمن الرحیم
به قصد مسافرت از شهر بیرون زدیم و وارد اتوبان شدیم. تا توی شهر بودیم، خوب حواسمون به رانندگی و رعایت مقررات بود ( به خاطر وجود مهربان پلیسان گرامی).
هر چقدر تو اتوبان جلو میرفتیم، خلوتی جاده و خوب حس اینکه دیگه کسی مراقبت نیست، تحریکمون میکرد که تندتر بریم.
اول: خلاف رو با بالابردن سرعت شروع کردیم و توجیهمون این بود که خوب جاده خلوته و چه عیب داره که ما زودتر به مقصدمون برسیم.
90....100....120.....از مرز سرعت اتوبان زدیم بالا و 140.....و دیگه انقدر هیجان زده بودیم و خوشحال، که داریم تند میریم و کسی هم نیست که جلومون رو بگیره و خودمون رو هم توجیه میکردیم که : چه عیب داره اگه مواظب باشیم ؟؟ خوب زودتر میرسیم به مقصد.و به خودمون قول میدادیم که تو شهر که پلیس هست این کار رو نمیکنیم.
طبیعتا این سرعت بالا باعث میشد که وقتی برسیم به ماشینای دیگه مجبور به لایی کشی بشیم. اون کار رو هم با هیجان و خنده و ..... انجام میدادیم.
یکی دو دفعه برق فلاش رو، تو سطح جاده حس کردیم و یه نهیب به خودمون زدیم که عکسمون رو گرفتن( کنترل هوشمند). ولی باز هیجان سرعت و جنون لایی کشی و فراموشی و غفلت و ........
چند کیلومتر دیگه که رفتیم، بله با این دوربینها که از دور کنترل میکنن گرفتنمون و ..
کلی باعث شادی و خنده خلق اللهی که با لایی کشی هامون اذیتشون کرده بودیم و بهشون خندیدیده بودیم، شدیم. و یه جریمه خداد تومنی....
***********************************
نمیدونم تو زندگی و گذر ایام چقدر حواسمون به تذکرات هست؟؟؟
چقدر حواسمون به سرعت گیرها هست؟؟؟
چقدر مواظب دوربینها هستیم که موقع ارتکاب جرم(گناه) ازمون فیلم برمیدارن؟؟؟
چقدر حواسمون به آخر کار و دستگیری و شرمندگی و......