سوزن و جوالدوز به خودمان!

1- بگذارید از همه‌ی نویسنده‌ها و اهالی "طعم شیرین دو دقیقه" منجمله خودم، انتقاد کنم که حتی برای مطالب همکاران و رفقای هم وبلاگی خودشان در 2min.parsiblog.com هم کامنت نمی‌گذارند و این وبلاگ گروهی جوان را که باید در اوج شکوفایی و تعالی باشد، یاری نمی‌رسانند و برای معرفی‌اش در وبلاگ خودشان هم تلاشی نمی‌کنند... تکرار می‌کنم، این انتقاد قویاً شامل خودم هم می‌شود.

2- حامد احسانبخش که قول مدیریت "طعم شیرین دو دقیقه" را به من هم داده!!! در پست آخرش، نکات جالبی را مطرح کرده و پیشنهادهایی داده که می‌تواند به گسترش و بهبود کارمان منجر شود و البته ای کاش از قبل با خودمان هماهنگ می‌شد، اما به طور کلی با نظرش موافقم و به شخصه همه‌ی تلاشم را مصروف خواهم کرد.

3- نوبت رسیده که این هفته، سیاسی اجتماعی بنویسم. بدون مقدمه، می‌خواهم از همکاران رسانه‌یی خودم در صدا و سیما و مطبوعات انتقاد کنم که خبر مصدوم شدن و نرسیدن حسین رضازاده به مسابقات جهانی را بارها و بارها در تیترهای روی جلد و انواع بخشهای خبری پوشش می‌دهند و گفت‌وگوی تلفنی او را بیش از پنجاه بار پخش می‌کنند، (کما اینکه رضازاده افتخار ایران است، ولی به اندازه‌ی کافی هم تفقد و توجه دیده و این را حداقل شهرداری و استانداری اردبیل خوب می‌دانند که چه حمایتهای میلیاردتومانی هنگفتی از او انجام دادند) اما خبر درگذشت پدر علم زیست‌شناسی نوین ایران را در محاق غفلت و بایکوت خبری کامل قرار می‌دهند، همانطور که در زمان حیات او هم کمترین توجهی مصروفش نداشتند...

به راستی چند نفر از شما، پروفسور محمود بهزاد را می‌شناسید، و چند نفر از شما این خبر اسفبار و متاثرکننده را از رسانه‌ی ملی و مطبوعات شنیدید؟ آیا شایسته‌ی این مرد همیشه خدمتگزار به علم ایران هست که در مراسم تدفینش، تنها چندصد نفر حضور داشته باشند...؟