خوب یا خوش؟

یا رفیق!

تصمیم نداشتم چند تا  پست هوا کنم! اما چی کار می شه کرد با یه فروند کامنت خواهش بلکم التماس و عجز و لابه ؟
مخاطب همه ی دو مینیا بودن ولی خب...

فکر می کردم با گفتن این که تفریح جاییه که واقعا آدم خوش باشه یه جورایی به این موضوع درخواستی هم پرداخته‏م!!!
نمی دونم!
شاید خوش، واژه ی خوبی نباشه!
استادی بود که همیشه بهمون می گفت حواستون باشه می خواین تو زندگی خوب باشین یا خوش؟! اما من قبول نداشتم... و ندارم!
معتقدم خوشی واقعی وقتیه که خوب هم باشی!... خیلی از کارا رو می کنم و می کنیم، به نام تفریح... اگه نگم برا سرگرمی... همون برا خوشی، اما راستیاتش اینه که برا خوشی هم نیست، برا فراموش کردنه!
خیلی اوقات می دونیم این کاری که به ظاهر تفریحه و خوشگذرونی... این خنده ای که الکی رو لبامون نشوندیم... اداست، برای چند لحظه بی خیالی... چند لحظه فراموشی وجدان دردی که بابت همه ی کارای نکرده و نامردیا و کم کاریامون مثل خوره افتاده به جونمون!
اون وقته که شاید بقیه فکر کنن چه حالی داری می کنی و چقدر خوشی، اما خودت، نفست... خبر داری که چقدر سنگینی و چه ناخوش!
و همه ی اون خنده ها و لبخندای الکیتم تا وقتی مهمونته که هی به خودت می خوای بقبولونی که شادی!... تا وقتی مهمونته که سر خودت رو به زور گرم کردی...
و بعد دوباره همون وجدان درد و دل نگرانی که می آد سراغت...
خلاصی نیست!
اگه می خوای خوش باشی باید خوب باشی وگرنه خوشیتم گول زدن خودته!