عشق زمینی جیزه؟؟

خب بحث شیرین این دفعمون، عشقه اونم از نوع زمینیش. مگه عشق هوایی هم داره؟؟
نمی خوام وارد مقوله تقسیم بندی عشق و این حرفها بشم. با عشق حقیقی یا سمائی که فعلا اینجا کار نداریم. اما همین عشق زمینی یا مجازی رو هم عده ای اومدن و بهش انقلت وارد کردن. عشق مجازی رو تقسیم کردن به دو قسم حیوانی و انسانی. عشق مجازی حیوانی رو، عشقی دونستن که ریشه در غرایز و شهوات داره و نوع دوم، عشق مجازی انسانی رو، تولید علقه و محبت بین دو انسان دونستند.
گروهی هم اصلا قائل به عشق زمینی نبوده و عشق مجازی رو هم درواقع علاقه به اولیاءالله و زمینه ی عشق حقیقی دونستند.

خب: اولا در باب اون تقسیم بندی اولیه به نظر من اصلا اطلاق لفظ عشق به اون چه که طعم غرایز به خود گرفته از بیخ و بن غلط می باشد. ممکنه که عشق و نیاز در انتها مکمل هم باشند اما اونچه از ابتدا رنگ غریزه به خود گرفته به نظر من اصلا اسمش عشق نیست.

در خصوص اون کسانی هم که عشق فی مابین دو انسان رو رد کرده و حتما مصرند که رنگ سمائی به تموم عشق ها بدن ، باید بگم که : مگر نه اینکه این عشق، خود نیز موهبت الهی بوده و اگه شکل صحیح اون باشه باعث رشد و تکامل انسان میشه؟ کی می تونه منکر اون کشش و علقه و علاقه بین دو انسان غیر همجنس باشه؟ چرا با عشق به گونه ای برخورد میشه که فرد عاشق وحشت از بیانش داره؟؟
بحث در این مقوله زیاده و در دو دقیقه نمی گنجه، اما مخلص کلام اینکه: عشق موهبتی الهیست که در اختیار انسان قرار داده شده، تا با اون عشق به رشد و تکامل برسه. پس اگه عاشقید از دستش ندین و اگه عاشق نشدین ...... نمی دونم اینجا باید چی بگم؟؟؟!!!خودتون حدس بزنین؛ آخه:
آن دم که من عاشق شدم، شیطان به نامم سجده کرد
 آدم زمینی تر شد و عالم به آدم سجده کرد

عذرنوشت:
اگه کمی بی پرده نوشتم، پلیز عفوا.
اندر نصایح بزرگانه:
تا عاشق نشدین، سعی نکنین ادای عاشقارو در بیارین. عشق چیزی نیست که بیاموزیش. به قول مرحوم شهریار:
ای سوخته ی سوخته ی سوختنی؛ عشق آمدنی است، نه آموختنی