روان شناسی عشق
خب از عشق زمینی و نظر فلاسفه و حکما و همه و همه گفته شد. حالا ما هم میاییم و یه نیم نگاه به نظرات روانشناسانه و کلمات قصارشون، در مورد عشق میندازیم.
*روانشناس ها عشق رو کاملا از وابستگی جدا می دونند. این رو ببینین(قابل توجه رائد)
از نگاه روانشناسانه، عشق فراتر از وابستگیه. و وابسته شدن یه انسان رو به یه فرد دیگه حتی تا مرز اینکه اگه از هم جدا بشن، باعث مرگ اون فرد بشه رو باز عشق نمی دونن و این رو وابستگی می دونند. مثل نوزادی که اگه از سینه مادر جدا بشه و اگر شیر مادر نباشه، میمیره. این در واقع وابستگی اون بچه به شیر مادره. نه عشق.عشق وابستگی نیست که با نبود معشوق ، فرد مردنی شود. اصلاً معشوقی که اکنون باشه و فردا نباشه ، چطور می تونه عشق ایجاد کنه، صرفاً یک نوع وابستگی میاره. و صد البته هنگام از بین رفتن هم تاثر و اندوه. آری عشق همیشه رو به تزاید است.
*نیاز به عشق و عشق گریزی
عشق ورزیدن تو انسان ها باعث کمال میشه. پس هر کس در آرزوی عشق ورزی و عشق ورزیده شدنه. بعضی افراد می ترسند عاشق بشن و فکر می کنند با عاشق شدن هویت شخص خودشون رو از دست می دهند. بعضی ذیگه تو ناخودآگاهشون، عشق ورزی رو ممنوع می کنند، چون فکر می کنند اینطوری مورد خیانت واقع می شوند. و برخی افراد به دلیل ناسازگاری های ناخودآگاه ، عشق ورزی رو در درون خود غیر ممکن می دونند. گه با کمک مشاور معمولا این موارد رفع میشه.
عشق از هرکجا شروع بشه، بسیار سیار و روانه. و همه آفرینش رو تو خودش جا میده. پس عشق در انحصار شی یا اشخاص نیست، که اونو از ما بگیره و ما رو تنها بذاره. با عشق، همه هستی تو وجود ماست. پس؛ از دست دادن هیچ چیز ، موجب کاستی در این بی نهایت عشق نمیشه. .( البته گفتم که: اینا رو جناب روانشناس فرموده ها، من هنوز تجربه نکردم و نمی دونم).
ارزش تو به اندازه آن چیزی است که به آن دل می بندی پس مواظب باش که به کمتر از بی نهایت عشق ، دلبسته نشوی.
کلمات کلیدی :
