بزرگانمان که به مجادلات بی سرانجام تقدم توسعه ی سیاسی بر توسعه ی اقتصادی و بالعکس، سر خویش و ملت و رسانه ها را گرم کردند، ما هم نرم نرمک از همان اندک مطالبات فرهنگی مان هم گذشتیم. حتی وقتی می خواهیم از مشکلات اقتصلدی بگوییم، گله هایمان از گرانی گوجه فرنگی و برنج و مسکن شروع می شود تا... " تا " ندارد! همانجا می ماند!
هیچکس از گرانی کتاب گلایه نمی کند. هیچکس از هدر رفتن سرمایه ای عظیم در ساخت فیلم ها و سریال های بی سروته و آبکی، گلایه نمی کند. یعنی به وجه اقتصادی فرهنگ هم، اعتنایی نداریم، چه رسد به وجه فرهنگی اش!
آرمان ما، حتی اگر همچون جماعت روشنفکر غرب زده، جامعه ی غربی باشد، باز باید به مرحله ای برسیم که فرهنگ برای ما درآمد زا باشد. اما نه تنها نیست که بازار مصرف خوبی هم شده ایم، برای محصولات فرهنگی غرب! محصولات متنوع باربی را که به یقین دیده اید؛ مشتی است نشانه ی خروار!
آرمان ما اما، جامعه ی غربی، با آن فرهنگ سرمایه داری اش که همه چیز بر مبنای اقتصاد می چرخد، نیست. ما به فرهنگ واحد جهانی می اندیشیم و این فرهنگ، نه بر بنای متزلزل اقتصاد که بر پایه های مستحکم دین و فرهنگ پویا ی انتظار مبتنی است. و براین اساس، اوج توسعه ی فرهنگی یک جامعه، آن است که مردمانش هر لحظه برای پیوستن به قیام منجی آخر، آماده باشند.

راستی! ما در کجای مسیر رسیدن به این اوج ایستاده ایم؟