تعلیقی بین ماندن و رفتن

می گویند هر چیزی عمری دارد. 
اگر عمرش سر رسید دیگر نمی شود به آن امید داشت. می گویند انچه شکست دیگر شکسته و با هزار و یک بند زدن نمی شود آن را به حال اول بازگرداند. می گویند باید مواظب بود. اما گاهی نمی شکند، اما سالم هم نمی ماند. می گذاردت در یک تعلیق. تعلیق بین ماندن و رفتن. جوری می شود که انگار باید هرلحظه منتظر باشی تا بشکند.
اما هنوز نشکسته، هنوز نباریده وهمچنان می توان آن را بر دست گرفت. وقتی ضربه اش کاری نباشد نمی شکند، اما نشان از این دارد که خوب محافظت نشده و دیگر رنگ و لعاب گذشته را ندارد. خطی بر آن می افتد، خطی که از جنسش نیست و به مرور زمان عمیق تر و سیاه تر می شود.گاهی آنقدر عزیز است که با افتادن آن خط، تنها می خواهی که حفظش کنی و به همان اندک هم قانعی و تورا شاد می کند. می گذاری اش در یک جای دور و غیر قابل دسترس، تا دیگر ترک کاری تر نگردد. اما گاهی، هرچه سالم نباشد مایه سرشکستگی است و هنوز نشکسته می شکنندش و تمام.

چینی ترک خورده را می گویم. هرچه شکستنی است هم در این زمره می گنجد.

همین

سمیه توحید لو . وبلاگ بر ساحل سلامت http://smto.ir/