چه می شود کرد؟
برای آدم تنبلی مثل من، وبلاگی مثل دومین که جمعی چنین نشاط انگیز از نوسندگان و خوانندگان داشته باشد و مدیر پیگیری مثل حامد، جای خیلی خوبی بود برای اینکه بتوانم بنویسم. اما اعتراف میکنم که سهم خودم را در افزایش این نشاط و همراهی و همکاری با دوستان انجام ندادم. از این جهت و با این احتمال که دیگرانی هم بودهاند که مثل من حامد را کچل کرده باشند. به ایشان حق میدهم که به خستگی یا ناامیدی یا حداقل نگرانی رسیده باشد. شرایط دشوار من یکی که فعلا قابل تغییر نیست. اما اگر بقیه دوستان فکر میکنند راهی هست که این نگرانی برطرف شود و شرایط آسانتری برای اداره وبلاگ فراهم شود، مطمئنا برای همه ما دلپذیرتر خواهد بود که همچنان در این جمع خواستنی، در کنار هم باشیم.
کلمات کلیدی :
