پایان


افاضات التهیه:

1- ترسیدم یک بار دیگه نوشته‌های این دو هفته‌ی بچه‌ها رو بخونم و از تصمیمم صرف‌نظر کنم؛ نخوندم!

2- من هم یکی مثل بقیه نویسندگان؛ این «پایان» هم به معنای پایان حضور من در این وبلاگه. بقیه بزرگواران می‌تونند اینجا رو ادامه بدن و من هم خوشحال می‌شم مطالب‌شون رو بخونم.

3- باز هم تاکید می‌کنم. این «پایان» برای حضور من در وبلاگ طعم شیرین دو دقیقه است. یه وقت دیدین چند ماه دیگه یا حتی زودتر یه وبلاگ گروهی جدید باز کردم. خدا رو چه دیدی.

4- بچه‌های خوبی باشید و به هم احترام بذارید.

5- یه نکته‌ی جالب که دقایقی پیش کشف کردم. خداحافظی من در دومین مصادف شده با سالروز تولد کشکول. آخی نازی.

6- آها راستی یه نکته‌ی بامزه‌ی دیگه. این دو هفته اصلا انگار نه انگار که اینجا وبلاگ بود و روزی دویست سیصد نفر میومدن می‌خوندن. چنان تو سر و کله‌ی هم زدیم و مسخره بازی و دعوابازی، که انگار هیچ‌کس جز خودمون ما رو نمی‌بینه. خوش گذشت!

7- در این مدت اگر با نظراتم، حرفام یا نوشته‌هام باعث آزار و اذیت و ناراحتی کسی شدم عذرخواهی‌ می‌کنم. حلال کنید.

8- بقیه‌ی حرفا رو هم که در پست تعطیلی همیشگی وبلاگ دومین زدم. می‌تونید بازم مراجعه کنید و بخونید.

9- .... .. ....... ...... .. ... ....... .. .

10- یاعلی