بعضی‌ها چنان می‌گویند آخوند که انگار دارند از یک موجود فرازمینی حرف می‌زنند. خب آخوندها هم آدم‌هایی‌اند مثل بقیه، فقط فرقشان این است که بقیه می‌روند فیزیک و شیمی می‌خوانند، این‌ها دروس دینی می‌خوانند. فرق این درس‌ها هم که آن‌قدرها زیاد نیست، هر دوشان علم‌اند. حالا یکی‌شان اغلب به علومی که بیشتر جنبه‌ی عملی و کاربردی در زندگی و اخلاق فردی و جمعی دارد، می‌پردازد، آن یکی هم بیشتر به فرمول‌ها و راه‌حل‌ها و بعضی جنبه‌های زندگی. خب البته زیاد دور از انتظار نیست اگر از عالم علم اول، رفتاری را متفاوت از عالم علم دوم توقع داشته باشی، بالاخره او دارد یک سری دروس فقهی و اخلاقی را می‌خواند که بعدا آن‌ها را به بقیه‌ی مردم هم «ابلاغ» کند. حداقلش این است که باید یک جوری باشد که مصداق «خرماخورده و نهی از خرما کرده» نباشد؛ وگرنه کیست که به نهی کسی پایبند باشد که خودش مرتکب می‌شود؟ همین می‌شود که مردم از آخوندها یک انتظار دیگر دارند. قبول دارم که بعضی انتظاراتشان دیگر افراطی و بیخود است؛ اما گل گفتند که آخوند باید روحانی باشد!

این هم چند پیشنهاد از طرف علامه کوثر به حوزه‌های علمیه:
1- اگر امتحان ورودی می‌گیرید یک تست شخصیتی اخلاقی هم بگذارید تا آدم‌های از همه جا رانده و مغرض و ناسالم وارد حوزه نشوند و بعد در زی آخوندی خارج شوند و آبروی هر چی روحانی است ببرند!
2- در طول مدت تحصیل، طلاب را هرچند وقت یک‌بار چک‌آپ کنید تا از سلامت قلبی آن‌ها مطمئن شوید. کمی دقت در احوال و کردار و گفتار آن‌ها کار سختی نیست.
3- بخش‌نامه شود که طلاب بی‌غرض و طالب علم، حواسشان باشد که در زی آخوندی درنیامدن، مجوزی بر ترک تقوا نمی‌باشد.