خط پایان

142

خدانگه دارتان !
بای بای!
خداحافظ !
تا بعد !
فعلا !

نه ! هیچ کدوم تو دهنم نمی چرخن واسه گفتن ! این وبلاگ رو خیلی دوست دارم . یادمه وقتی اومده بودم اینجا فقط سه ، چهار نفر از اعضای فعلی دومین اینجا بودن. به مرور زمان هم عوض شدن. در کنار همه ی اون کسانیی که رفتن و هستن ، منم یه چیزهایی می نوشتم برای اینجا .همیشه این برای من افتخار بزرگی بود که در کنار بزرگانی چون شما بودم و می نوشتم.
این صد و چهل و دومین پستی است که اینجا می نویسم و دلم نمی خواهد رنگ و بوی غم  به خود بگیرد.
برای همین می گویم : به امید دیدار !
این ، زیباتر است !

و هر آغازی را پایانیست ...

ئه! چه جالب، تعطیل شد؟ باز این مدیر برداشت سر خود یه کاری کرد ... خب آقا (خانم) خوش گذشت، خداحافظ

هان راستی قبلش چند مورد رو بگم ( البته می دونین من کوچکتر از اون هستم که بخوام حرفی داشته باشم، ولی ...) :

الان که نگاه می کنم می بینم من فقط 13 تا نوشتم، (با این 14تا)، اصلا روم نمیشه خدافظی کنم، بابا ما طفل صغیر حساب میشیم تو این وبلاگ.

بعد این که الان باز نگاه کردم دیدم زیر این طعم شیرین دو دقیقه نوشته حامد احسان بخش !! آقا یعنی چی؟ اصلا چه معنی میده؟ مگه این وبلاگ جمعی نیست؟ پس این اسم یعنی چی ؟ چرا باید اسم حامد اون بالا باشه و مثلا اسم سایه نباشه؟ کی جوابگوئه؟ نه دیگه واقعا بگو چرا، کاملا جدی ام من.

بعد این که این دیکتاتوری مدیر دومین به حمدلله پایان پذیرفت. تاریخ نشون داده سرنوشت همه ی دیکتاتورهای عالم تلخ خواهد بود. حالا در مورد حامد من دقت نکردم ببینم تلخ بوده یا نه. دوستان بررسی کنن ببینیم تاریخ درست نشون داده بوده یا نه؟

بعد این که از تک تک شما عزیزان که در این مدت به نوشته های حقیر عنایت داشتید، تشکر و قدردانی و سپاس گذاری می کنم.

بعد این که از تک تک شما عزیزان که در این مدت مزاحم شون می شدم با نوشته هام حلالیت می طلبم، اگر حرفی زدم جایی که به دوستی برخورد، ‏یا باعث کدورت خاطرش شد همین جا رسما معذرت خواهی می کنم.

به خصوص این نوشته ی عشق که باعث شد زینب خانم رنجیده خاطر بشن. اگر دومین تعطیل نمی شد همیشه عذاب وجدان داشتم که باعث شدم یکی از نویسنده ها بره. مجددا از زینب خانم عذر می خوام. و البته از سایه خانم که به طور غیر مستقیم درگیر اون نوشته شدند.

بعد این که من خودم داشتم فکر می کردم هفته ی قبل که دومین باید کم کم تعطیل بشه !

و هر آغازی را پایانیست،‏ در دنیای ماده.

خب دیگه بچه ها گریه و زاری بسه، پاشین اشک هاتونو پاک کنین، یه آبی به سر و صورتتون بزنین،‏درسته دومین تموم شد ولی من که هنوز هستم :)

تعطیلی همیشگی وبلاگ طعم شیرین دو دقیقه

دیدن یا حس کردن؟!

توی ماشین نشسته ام و از شیشه ی جلو و کنار ماشین به بیرون نگاه می کنم؛کودکی را می بینم که کلاهی(به قول خودم)بافتنی به سر دارد که آن را با چکمه های صورتی کمرنگ خود سِت کرده و برای اینکه به مادرش برسد در حالی که دست مادرش را گرفته گام هایش را تند تند برمی دارد...دختر و پسری جلوی ویترین مغازه ی موبایل فروشی ایستاده اند و با اشاره ی دختر به یک گوشی و لبخند پسر(از روی رضایت) داخل مغازه می شوند...
زنی را می بینم که با کلی بار از عرض خیابان و از لابه لای ماشین ها رد می شود...
سنگینی نگاهی را روی گونه ام حس می کنم و به سمت چپم یعنی شیشه ی سمت راننده نگاه می کنم،کودکی را می بینم که از ماشین کناری به من نگاه می کند...لبخندی می زنم که فکر نمی کنم از میان قطرات باران نشسته بر روی دو شیشه ی بین مان قابل دیدن باشد!
ولی جواب لبخندم را با تکان دادن دستش به نشانه ی خداحافظی گرفتم...او لبخند مرا ندید...حس کرد!