دریا همه عمر خوابش آشفته ست...

1-  حسرت نبرم به خواب آن مرداب
     کارام درون دشت ِ شب خفته ست
     دریایم و نیست باکم از طوفان
     دریا همه عمر خوابش آفته ست
      ٍ  شفیعی کدکنی  ِ

2-  ساحل افتاده گفت : گرچه بسی زیستم،
     لیک نه معلوم شد، آه ! که من کیستم!
     موج ِ ز خود رفته ای ، تیز خرامید و گفت:
     هستم اگر می روم ‏، گر نروم نیستم...

دریای آرامی را که موج هایش با مرغان هوا هم آوایی می کنند و یک سمفونی زیبا را به اجرا در می آورند که مرا به یاد جمله ای از سهراب می اندازد : هر که با مرغ هوا دوست شود،خوابش آرام ترین خواب جهان خواهد بود! ، دوست دارم.

ولی یک ویژگی در دریاست که من را از خودش می راند؛
آن اینکه :عصبانی می شود...می بلعد...ویران می کند؛ ولی باز مثل سابق آرام ِ آرام می شود ، انگار نه انگار که اتفاقی افتاده!!!