طعم تلخ دومین
دومین را دوست داشته و دارم، قبلا هم گفته بودم و باز هم می‌گم.
اون‌قدر که بعد از چند روز بی اینترنتی، امشب به هر زحمتی که شده با اینترنت زغالی کانکت شم و تازه یادم بیفته که پسوورد دومین یادم رفته... و بلاخره با دادن شونصد تا پسوورد، یافت شد.
اما این هفته... طعم شیرین دو دقیقه آزار دهنده شده. دیگه احساس شیرینی نمی‌کنم ازش.
خیلی از پست‌های دومین، خیلی از نوشته‌های آرشیو شده‌ش، خیلی از کامنت‌هاش و... لحظه به لحظه و خط به خطشون دوست‌داشتنی و شیرین بود اما اصلا و اساسا موضوع این هفته تلخه...
هر چی فکر می‌کنم چی بنویسم و چه جوری، چیزی به ذهنم نمی‌رسه... همه‌ی حرفم رو تو کامنت نوشته بودم: «میدونم اداره این وبلاگ چقدر کار سختیه. می دونم دردسر داره. می دونم...
ولی کاش نبندینش.
نبندینش!»
کلمات کلیدی :
