خاطرات و جمله

            2

خودت را آن چنان  بساز تا بتوانی بازیگر خوب و لایق این نمایشی باشی که قلم تقدیر در صحنه ی این زمین برای فرزند آدمی نوشته است.

دکتر شریعتی/با مخاطب های آشنا/153

پی نوشت خاطراتی:

سلام دوستان
دوشنبه هفته پیش در کلاس تیراندازی آن اتفاق افتاد.چه اتفاقی؟
عینکمان دوباره شکست.وااااااااااااااااااااااااااااااای که دیگر صبر همه لبریز گشته:ى.
داشتم عینک را برمیداشتم که یکدفعه دسته اش درآمد.
مربی مان نگران آمد که برایمان درستش کند بعد دید نه کار خیلی خراب است
و من می خندیدم...
گفتم من سابقه دارم فکر کنم که این دفعه اعدااااااااااااااااااااااااااام!
ولی نه خدارا شکر...با واکنش جدی روبه رو نشدم چون این بار واقعا تقصیر من نبود عینک خود شکست...(واقعا)
فکر کنم هفتمین عینکی بود که در طی 8 سال شکاندیم
و الان با عینک جدید این مطلب را می نویسیم...

راستی دوستان

تو این دو هفته با خاطرات فاطیما همراه باشید...

وبلاگ در دست ماست

دوست داشتنی ترین

دوست داشتنی ترین

 راز و نیازت را با خداوند داشته باش

 اگر دوست داری دنیا

 دوست داشتنی ترین

چهره اش را بر تو نمایان سازد

فقط نیوتن گفت:چرا؟

همه می گفتن سیب روی زمین می افتد،
ولی نیوتن تنها کسی بود که پرسید چرا؟

ادبی

من آن گلبرگ مغرورم،
که می میرم ز بی آبی؛
ولی با خفت و خاری پی شبنم نمی گردم

دو هفته امتحانی

سبز سفید سرخ سیاه

یا رسول الله نامت و وجودت و دعایت را خداوند مایه ارامش مومنان می داند
تمدنی که تو برای ما آوردی هنوز هم که هنوز مدعیان ان نتوانسته اند به آن دست یابند
هزاران هزار سال پیش فرمودی به هر رنگی که باشید چه سرخ چه سبز چه سفید و چه سیاه
لباس تقوی بر تن کنید که آن ذلک الخیر است
و فرمودی بهترین شما نزد خداوند با تقوی ترین شماست
و همه را با هر رنگی با یکدیگر برادر خواندی ان المومنون اخوه..مومنان با هم برادرند
یا رسول الله برادران ما را می کشند و خواهرانمان ..کوچک و بزرگ
و فریاد های ما به جایی نمی رسد چرا که ..قله عددنا و کثره عدونا..
و اینها ختم الله علی قلوبهم و علی سمعهم و علی ابصارهم هستند
قساوت  باعث شده خداوند بر دل ها و چشم و گوش انها مهر بزند تا نه بیبیند و نه بشنوند و نه گوش کنند
آنها کران و کورانند
یا رسول الله خداوند دعای تو را آرامش برای مومنان دانسته
پس دعایمان کن و صل علیهم ان صلاتک سکن لهم..دعایشان کن که دعای تو آرامشی برای آنان است(توبه 103)
دعایمان کن که انتقام گیرنده خون  حسین و هزاران مظلوم بیگناه در راه سبز مهدی باشیم و سیاهی حاکم را ریشه کن کنیم و در رکاب مهدی  سرخ گونه  راهمان پایان پذیرد و ان دنیا نزد شما رو سفید...

 دعا کن تا فرجی حاصل شود..

                                                            اللهم عجل لولیک الفرج

سبز، سرخ ، سیاه، سفید

سبز ، سیاه ،‏سفید و حتی شاید سرخ...
رنگ خون ها ییست که از در و دیوار این شهر می بارد رنگ خاطره ها ییست  که با بوی باروت عجین است.
و رنگ عشق هایی‏ست که با صدای انفجار شاید آغاز شده  و با التهاب خمپاره و تیر به اوج رسیده و با خونی به همین رنگ های بالا به پاییز مبدل شده.

سفید و سیاه و سبز و سرخ رنگ خون مردان و زنانی ست که آوای کودکی‏شان  و لالایی شب های سالهای آغازین زندگی‏شان نوای خون بوده و همراه روزهای بالندگی شان نیز و با همین نوا سرزمین شان را ترک کرده‏اند.
کمپین امضا کرده ایم و قرار است کمپین ها امضا کنیم!

همین کافی‏ست؛ نقطه. همین کافی‏ست؛ علامت‏سوال.
برای  قومی که  دارای پایین‏ترین مذهب اسلامی یعنی حنفیه است همین کافی ست؟
نمی‏دانم در این تضاد  و دو راهی مانده‏ام...

ایا واقعا همین کافی‏ست همین محکوم کردن‏ها ، همین کمپین امضا کردن‏ها؟
همین میدان فلسطین رفتن‏ها؟
همین در فرودگاه جمع شدن‏ها؟
دلم می‏خواهد بدانم امام زمان نظرش چیست؟
آیا به نظر او هم همین کافی ست؟
حکایت ما حکایت کیست در کربلا؟

 


کلمات کلیدی :

سرخ و سیاه

دیروز حاج آقای مرادی می گفت: «وظیفه شرعی ما ایرانی ها و مسلمانان است که از خون تک تک کودکان فلسطین حمایت کنیم و به گفته رهبری به هر اندازه که در توان داریم از خیزش مردم غزه حمایت کنیم…. اما اگر من جای مسئولان هیئت های مذهبی باشم، یک پرچم سرخ «یاحسین» برای رزمندگان و رهبران فلسطینی ارسال می کنم!»

البته فلسطینی‏ها هر چند خود را به فراموشی زده‏اند اما حسین را خوب می‏شناسند. نیازی به ارسال پرچم هم برای آن‏ها نیست. چشمشان را باز کنند پرچم‏های سرخ حسینی را زیاد می‏بینند. لبنان بیخ گوششان است و مملو از پرچم‏های سرخ.
اصلا پرچم فلسطین هم سرخ است. البته به شرطی که سیاهی‏هایش اجازه‏ی خودنمایی را به سرخی‏اش بدهد!

سبز، سفید، سیاه، سرخ

سلام

قرار نبود دو روز وبلاگ به روز نشه. تقصیر من بود. در واقع با توجه به اینکه در مراسم سالگرد مرحوم حسن نظری قرار بود به عنوان مجری باشم، کلا این چند روز اخیر رو درگیر بودم. هر چند من همیشه درگیرم!! به هر حال چون زودتر مجبور شدم دانشگاه رو ترک کنم یه سری پروژه و تحقیق و کنفرانس بود که در عرض دو روز همه‏اش رو انجام دادم و این شد که اینجا یه کم به هم ریخت برنامه اش. دیگه ببینید برای جمع آوری مطالب چه کشیدم! بازم معذرت و اینا.

موضوع این هفته: سبز، سفید ، سیاه، سرخ

برنامه‏ی این هفته:

شنبه: حامد
یکشنبه: اسماعیل
دوشنبه: ضعیفه
سه‏شنبه: محبوبه بوجار
چهارشنبه: ریحانه
پنج‏شنبه: محمدهادی
جمعه: مهمان هفته

کو جای سخن گفتن؟

از تیتر منظورم این است که وقتی نوبت به ما رسید، آنقدر همه چیز در هم و بر هم شده که مجالی باقی نگذاشته. از یک طرف اوضاع غزِّه و حاشیه های داخلی و خارجی، از طرف دیگر خبر غیر منتظره و تعجب آور و ناراحت کننده از این دو گرامی، به خصوص خانم سایه ( که اگر ایشان نبود و دیگری بود، کاری می کردم که به دو روز نکشیده بالاکُل پُست را پاک کرده و ماجرا را تکذیب کند) باعث شده حس و حالی برای پرداختن به موضوع نداشته باشم.