درد دل من (یعنی فاطیما)

بازم سلام
اون پست اولی که گذاشتم ( من و خدا ) برای این بود که داشتم میرفتم خونه مامان بزرگم وقت نداشتم. اونم درد دلی بود دیگه گذاشتم اما یه کپی از وبلاگ خودم بود ( داستانشو خودم گفتما ؛ کپی نبود ) بعد گفتم اگه یکی دعوام کرد گفت چرا تکراری گذاشتی یا این چه جور درد دله؛ بهش  میگم که بهتر نبود مثل خدا با لبخند به من میفهموندی اشتباه کردم
ولی دیدم هیچکس دعوام نکرد این یعنی همه مثل خدا مهربون بودین  
بعد امروز اومدم درد دل اینترنتیمو نوشتم
همون  گلایه  از مدیران  محتوایی پارسی بلاگ رو میگم  توهین نیست که .گله کردم فقط .اگه اینجا گله کردم برای اینه که اینجا رو بیشتر میخونن .تو وبلاگ خودم میذاشتم کی میدید؟
اما الان درد دل واقعیم:
 بابا مامانم میگن جرات نداریم حرف بزنیم تند تند تو وبلاگهات مینویسی شوخی میکننا البته ؛ شیطون هستم ولی نه  دیگه تا این حد .
اما درد دل
گفتم که؛ من یه مانتو شلواری  باحجابم ؛ بیشتر جاها چادر میذارم
حالا بعضیها ( که نمیگم کیا )میخوان از من تعریف کنن میگن : فاطیما خیلی دختر خوب و متین و.. از خانمیش فقط یه چادر کم داره.
خیلی ناراحت میشم
یعنی من چادری نباشم خانم نیستم؟ناقصم؟ من که نه موهام پیداست ؛ نه لباس تنگ میپوشم و نه کوتاه و نه ....
چرا من ناقصم به نظر بعضیهااااا



کلمات کلیدی :

گله از مدیران محتوایی پارسی بلاگ

درد دل من؟؟؟؟
باشه.
راستشو بخواین من انقدر درد دل دارم که نمی دونم باید از کجا شروع کنم!!!!
مثلا نمونه ش اینه که انقدر دلم برای چند کیلو امیدواری می سوزه.....
وبلاگ یکساله ام که به اغفال دایی جانم از بلاگفا به پارسی بلاگ منتقلش کردم.چرا؟
چون داییم می گفت تو بلاگفا تمام زحماتت هدر می ره داری حروم می شی.... اگه بیای تو پارسی بلاگ من می دونم هر روز مطالبت منتخب می شه ......... آخه خیلی زحمت می کشی تا یه مطلب تایپ کنی و بذاری ......... خیلی کتاب می خونی و........

منم گفتم چشم و نقل مکان کردم.
ولی حالا سالی یه بارم این مطالب وبلاگم منتخب نمی شن!!!!
من نمی گم خودم معروف بشم یا وبلاگم معروف بشه اصلا من هیچی، وبلاگم هیچی، زحمت تایپم هم هیچی، این مطالب وبلاگ منم ارزش نداره منتخب بشه؟؟؟؟..... اونم نوشته هایی که همه اش یا حکایته یا داستانه یا مقالات روانشناسیه یا مطالبی گلچین شده از کتابهای روانشناسیه .

نمی دونم........... فقط امیدوارم کسی ناراحت نشه و فکر نکنه من مغرورم یا عقده شهرت دارم ، نه........من دلم برای مطالبی می سوزه که می ذارم و میرن تو آرشیو.......

من و خدا

خداحافظ همین حالا!

یا رفیق!

این که چه جوری باید بنویسمش، بلت نیستم!!!
یه چند وقتی ما هم مثه این شعره... خداحافظ!
البت یکی از دوستام به جای سوتک می نویسه! اگه دیدین نوشته های سوتک خوب شده و به درد بخور، زیاد تعجب نکنید... من نیستم!!!

این شعره چه سوزناک شد ییهو!

........................................
هیچ کس جونم ببخشید تو نوبتت نوشتم! اورژانسی بود!

دعا یادتون نره!

رامشگران! بنوازید ...

بنام خدا
نزدیک طلوع، وقتی راه همه ی کوچه ها به آسمان ختم میشود،
وقتی که هوای صبحگاهان، هنوز مست چشمک ستاره هاست...
یاد تو، دلم را می لرزاند و باز ...
این کوچه ها...
این کوچه ها که همه رویاهای شبانه مرا به شعر می سرایند...
باز، هم آوای سماع گامهای خسته ام شده اند ...
و هلال مشرقی، از روی بام کوهسار، پیش ابروان تو تعظیم میکند
رامشگران! بنوازید ...

یادش بخیر قدیما چه روزگاری داشتیم

به نام خدا
دلم میگه :

یادش بخیر قدیما چه روزگاری داشتیم

اون وقتا انقدر مردم واسه هم کلاس نمیذاشتن، محبتا بیشتر بود.
انقدر تجملات نبود و مراسما ساده برگزار میشد.
اون موقعا دلا خیلی بهم نزدیکتر بود ، زود زود بهم سر میزدند ، انقدر رفت و آمد براشون مهم بود که چی خوردن و چی پوشیدن مهم نبود.
یادش بخیر قدیما بیشتر به بزرگترا احترام میذاشتن، حرمت ریش و موی سفید رو نگه میداشتن.
اون موقعا رودر وایسی ها کمتر بود، انقدر تعارف نمیکردن.
اون موقعا اگه از یکی خوششون نمیومد راست و پوس کنده بهش میگفتن و انقدر دورویی نمیکردن که جلوش به به و چه چه کنن و چایی بیزن... ولی پشتش طرف رو بی آبرو کنن.
قدیمترا اگه کسی از دستش برمیومد واسه دیگری کوتاهی نمیکرد.
اگه یه اتاق خالی هم داشت اون رو به یه بنده خدایی میداد تا مدتی که خونه نداره ازش استفاده کنه.
اگه دختر دم بخت داشت به اولین خواستگار نجیب و اهل کاری که میرسید میداد نه اینکه انقدر سنگ جلوش بندازه.
قدیما مردم بیشتر به فکر بچه دار شدن بودن و کمتر دم از خودخواهی و خوشگذرونی میزدند و نمیگفتن: بذار کیف و عشقمون رو بکنیم هر وقت دیدیم داریم پیر میشیم یه بچه میاریم که فقط  نگن یارو اجاقش کور بود.
یادش بخیر قدیما خیلی بچه ها به پدر مادرشون میرسیدند و کمتر ازشون توقع داشتن، وقتی بزرگ میشدن عصای دست ننه بابا بودن و بهشون رسیدگی میکردن نه اینکه بذارنشون سالمندان.
هییییییییییییی چی بگم که دلم خیلی پره:

از دست این زمونه...

هندونه

بنام خدا
سلام
نمی دونم تو این سرما، بعضیا هندونه از کجا گیر میارن...
میان میذارن زیر بغل بعضیا ...
عجیییییییییییبه هاااااااااااااااااااا.......................



کلمات کلیدی :

بازم بستنی قرمزا!

خب. یه خرده هم نمادشناسی کنیم.

توی زندگی آدم‌ها بعضی وقت‌ها یا شاید خیلی وقت‌ها یه چیزایی که اصلا به هم ربط ندارن، به هم ربط پیدا می‌کنن.

مثلا من! همون‌قدری که از بستنی قرمزا! خوشم میاد و دوستش دارم و اینا؛ همون‌قدر از موبایل و شرکت مخابرات چندشم می‌شه!

یا همون‌قدری که از ساندویچی روبه‌روی پارک ولـ... خاطره خوب دارم، همون‌قدر هم از سررسید سورمه‌ای خاطره بد دارم!

آخیــــــــــــــش! بعضی‌ وقت‌ها حرف زدن چقدر سخت می‌شه! راحت شدم.

البته هنوز مونده.

جالب یعنی چی؟!

چند وقتی است یه احساس جالبی دارم...

شاید الهام باشه! بعید هم البته نیست که وحی شده باشه به‏م!

خب. ما آدم‌ها خیلی جالبیم. بعضی وقت‌ها یه کسی یه جمله می‌گه، ما تا دو سه روز عذاب می‌کشیم؛ شاید اصلا اون جمله هیچ تاثیری توی زندگی‌مون نداشته باشه، اما همه این رو تجربه کرده‌ن که ... . مشخصه دیگه!

از اونورش هم البته هستا! یعنی مثلا همه چی سیاه بوده و غیرقابل تحمل و یه دفعه یه کسی یه حرفی زده یا حتا یه نگاه کرده؛ و ما همه بدبختی‌هامون رو فراموش کردیم.

همون که گفتم؛ خیلی جالبیم. خیلی.

می‌دونید که! جالب معناهای زیادی داره! الان معناش این بود: ضعیف!

خداحافظ عشق من

 دوستش داری. این رو همه میدونن. انقدر در ملاء عام قربون صدقش رفتی که رسوای خاص و عام شدی. جای خیلی چیزارو برات پر کرده بود. وقتی که نگات میکرد و حرفای قشنگت رو مثل خودت تکرار میکرد فکر میکردی که همه دنیا رو بهت دادن. وقتی که بهت سلام میداد و در جواب دوستت دارمت فقط نگات میکرد، دلت پر میکشید که اون چشمای قشنگش رو ببوسی. وقتی بعد از ساعتها دوری به عشق دیدنش خودت رو بهش میرسوندی و قربون صدقش میرفتی و اون با غرورش فقط نگات میکرد ، هرگز ناراحت نمیشدی، آخه حرف دلش رو از سکوتش میخوندی.

 چند وقتی بود که همه بهت و بهش گیر داده بودن. هیشکی درکت نمیکرد. همه فقط میخواستن اونو نداشته باشی. هیشکی کار به دل تو نداشت. برا هزارمین بار گفتی که دوستش داری اما باز ..... تکرار و تکرار. جدایی و جدایی. همه بهانه سلامتی تو رو داشتن. هیشکی فکر نمیکرد که شاید در نبودش بیشتر سلامتی جسم و روحت به خطر بیفته. یک ماه بود که مقاومت میکردی. نمیتونستی ازش دور شی حتی به قیمت سلامتیت. بالاخره با وساطت کسی که حرفش برات محترمه و عزیزه راضی میشی و الان ..... سه روزه که ازش دوری. بهش اس ام اس دادی که حالا دیگه ندارمش. سه روزه که انگار همه راحت شدن. اونو ازت گرفتن و به دنبال کار خودشون رفتن و به خیال خودشون حالا تو باید خوب بشی. جالبه که تو این سه روز که اونو ازت دور کردن خودشونم ازت دور شدن. یه جورایی خوشحالی، آخه تو این سه روز خوبتر که نشدی ، هیچ بدترم شدی.تقریبا غمباد گرفتی. تو نمیدونی این یعنی چی، اما بزرگترها بهش میگن غمباد.

پرنده قشنگم رو، سه روزه که ندیدم. سه روزی که انگار همه چیز و همه کَس نیز با هات سر جنگ دارن.  دل تنگشم. همین.