بازگشت به خانهی پدری

هیچ‌جا خانه‌ی پدری آدم نمی‌شود.
همین است که شاعر می‌فرماید:
«خونه‌ی مادر بزرگه هزار تا قصه داره.»
باز می‌گردیم و هزاران قصه برایمان تازه می‌شود.



کلمات کلیدی :

به زودی !

 یکی از همین روزها !

برای مخاطب خاص

فکرش رو بکن!
نشستی سر کلاس. استاده داره برات از محی الدین عربی می‌گه و تو حواست یه جای دیگه‌س.
هر بار که نگاهت به دسته گل روی میز می‌افته، باز حواست پرت می‌شه و می‌ری تو فکر و خیال که چه‌طور می‌شه روز معلم رو به یه شیوه‌ی جدید، به یه معلم قدیمی تبریک بگی!
معلمی که برات بیشتر از یه معلم بوده و خیلی جاها به دادت رسیده و بی‌دریغ کمکت کرده.
و یک دفعه به سرت بزنه، به جای تبریک یواشکی و شخصی و در گوشی، بیای توی یک وبلاگ گروهی و جار بزنی:

شوق سفر نداشتی ...

سلام.
نمی خواستم روی پست سایه خانم چیزی بنویسم ولی با خودم فکر کردم بی انصافیه اگه نگم ...
دیروز منم می خواستم اینجا رو بروز کنم. چون :
چهارشنبه موقعی که داشتم از کلاسم بر می گشتم ، یهو از ضبط ماشین صدای احسان خواجه امیری بلند شد ...
( شوق ِ سفر نداشتی ....) ...
یهویی منم با اون آهنگ لیز خوردم تو خاطرات دومین !
آخه یه زمانی این آهنگ روی وبلاگ بود .
چه دورانی داشتیم !
دغدغه ی موضوع هفته و من چه پستی بذارم و جواب کامنت و ...
منم دلم برای همه ی دومینی ها تنگ شده !





کلمات کلیدی : خواجه امیری، شوق سفر

خط پایان

فال نیک

یادت هست؟ زمانی، نه خیلی دور البته، من و تو و آن چند نفر دیگر همگی با هم یک وبلاگ گروهی ایجاد کردیم. یادت هست؟ هر روز برای به روز کردنش برای رسیدن مطلب، خوب درآوردن مطلب، چقدر تلاش می کردیم؟ و گاهی که من حوصله ام نمی کشید به نظرات جواب بدهم تو را خبر می کردم  و تو مثل همیشه تک تک نظرات را با حوصله جواب می دادی. از خواندن مطالبت سر ذوق می آمدم . گاهی که ازمطالبت تعریف می کردم می گذاشتی به حساب تعارف! اما نمی دانستی که من اصلا آدم تعارفی نبوده ام و نیستم! یادم نیست دقیقا از چه زمانی دیگر حرف هایم را برایت خصوصی می نوشتم و تو هم همان زیر برایم جواب می نوشتی! این ماجرا ادامه پیدا کرد و شدیم دوستان گرمابه و گلستان! گرچه وبلاگ گروهی مان تعطیل شد! گرچه من ماندم و حسرت خواندن مطالب تازه ی تو! اما هنوز هم من آن وبلاگ تعطیل شده ی گروهی را دوست دارم. همان که گاهی به آن سرک میکشم برای خواندن دوباره مطالب تو. راستش  نمی دانم بعضی مطالبت را چند بار خوانده ام! اما هر دفعه که میخوانمشان تمام آن خاطرات روزهای اول دوستیمان برایم تداعی می شود. آن وبلاگ تعطیل شد اما دفتر رفاقت من و تو به واسطه ی آن باز شد. اصلا اگر بخواهم بی رحمانه تر بگویم خوشحالم که تعطیل شد! من تعطیلی ش را به فال نیک گرفتم که باعث شد تو را نه به صورت مجازی  که به صورت واقعی بشناسم. من تعطیلی ش را به فال نیک گرفتم ...

پی نوشت: من به عنوان مهمان هفته این مطلب رو نوشتم نه به عنوان نویسنده ی ثابت دومین که از تعطیلی اینجا خوشحال باشه! من خاطرات خودم مربوط به وبلاگ گروهی دیگری رو اینجا نوشتم و می خواستم بگم از دید مثبت هم میشه به تعطیلی یه وبلاگ نگاه کرد.

اعلام تجمع اعتراض آمیز نسبت به وقایع اخیر «دومین»

به اطلاع کلیه‏ی خوانندگان شریف و نویسندگان محترم «وبلاگ دومین» می‌رساند یادداشت جمعه‌ی این هفته‌ی وبلاگ به قلم «حضرت آقای حامدی رفتن جا نی برگشتن» ارائه می‌گردد.

از عموم خوانندگان سورمه‌ای رنگ این وبلاگ درخواست می گردد تا روز جمعه با پوشیدن لباس سورمه‌ای در حاشیه‌ی ضلع غربی سمت چپ وبلاگ تجمع نمایند و اعتراض خود را نسبت به مسائل اخیر وبلاگ به گوش همه‌ی نویسندگان وبلاگ برسانند.

شعارهایی که باید در این تجمع سر بدهید:

وبلاگ درب و داغون نمی خوایم نمی خوایم

ما اهل پارسی (بلاگ) نیستیم/ «دومین» تنها بماند. بلاگ‌ش رو نباید بگیدا

کامنت من کو؟

مدیر بی کفایت/ استعفا استعفا

مدیر با کفایت/ حمایت حمایت

مرگ بر ضد مخالف من

ایرانی جنس ایرانی بخر

کامنتای خصوصی آزاد باید گردد

طعم تلخ دومین

دومین را دوست داشته و دارم، قبلا هم گفته بودم و باز هم می‌گم.
اون‌قدر که بعد از چند روز بی اینترنتی، امشب به هر زحمتی که شده با اینترنت زغالی کانکت شم و تازه یادم بیفته که پسوورد دومین یادم رفته... و بلاخره با دادن شونصد تا پسوورد، یافت شد.
اما این هفته... طعم شیرین دو دقیقه آزار دهنده شده. دیگه احساس شیرینی نمی‌کنم ازش.
خیلی از پست‌های دومین، خیلی از نوشته‌های آرشیو شده‌ش، خیلی از کامنت‌هاش و... لحظه به لحظه و خط به خطشون دوست‌داشتنی و شیرین بود اما اصلا و اساسا موضوع این هفته تلخه...
هر‌ چی فکر ‌می‌کنم چی بنویسم و چه جوری، چیزی به ذهنم نمی‌رسه... همه‌ی حرفم رو تو کامنت نوشته بودم: «میدونم اداره این وبلاگ چقدر کار سختیه. می دونم دردسر داره. می دونم...
ولی کاش نبندینش.
نبندینش!»


کلمات کلیدی :

142

خدانگه دارتان !
بای بای!
خداحافظ !
تا بعد !
فعلا !

نه ! هیچ کدوم تو دهنم نمی چرخن واسه گفتن ! این وبلاگ رو خیلی دوست دارم . یادمه وقتی اومده بودم اینجا فقط سه ، چهار نفر از اعضای فعلی دومین اینجا بودن. به مرور زمان هم عوض شدن. در کنار همه ی اون کسانیی که رفتن و هستن ، منم یه چیزهایی می نوشتم برای اینجا .همیشه این برای من افتخار بزرگی بود که در کنار بزرگانی چون شما بودم و می نوشتم.
این صد و چهل و دومین پستی است که اینجا می نویسم و دلم نمی خواهد رنگ و بوی غم  به خود بگیرد.
برای همین می گویم : به امید دیدار !
این ، زیباتر است !

چه می شود کرد؟

برای آدم تنبلی مثل من، وبلاگی مثل دو‏مین که جمعی چنین نشاط‏‏ انگیز از نوسندگان و خوانندگان داشته باشد و مدیر پیگیری مثل حامد، جای خیلی خوبی بود برای این‏که بتوانم بنویسم.  اما اعتراف می‏کنم که سهم خودم را در افزایش این نشاط و همراهی و همکاری با دوستان انجام ندادم. از این جهت و با این احتمال که دیگرانی هم  بوده‏اند که مثل من حامد را کچل کرده باشند. به ایشان حق می‏دهم که به خستگی یا نا‏امیدی یا حداقل نگرانی رسیده باشد. شرایط دشوار من یکی که فعلا قابل تغییر نیست. اما اگر بقیه دوستان فکر می‏کنند راهی هست که این نگرانی برطرف شود و شرایط آسان‏تری برای اداره وبلاگ فراهم شود، مطمئنا برای همه ما دلپذیر‏تر خواهد بود که همچنان در این جمع خواستنی، در کنار هم باشیم.